Tevreden nipt ze aan haar cappuccino van sojamelk. Haar fototoestel ligt naast haar. Ook pen en papier liggen binnen handbereik. Het is precies zo’n situatie waar ze thuis wel eens over fantaseert, maar die ze eigenlijk niet zo snel realiseert. Het is lang geleden dat ze daar de rust voor kon vinden, vanwege haar aanhoudende rugpijn en de daar uit voortkomende twijfels. Ze kijkt uit het raam van het café. Een meneer met oren die zo groot zijn als zijn wangen loopt een beetje trekkend met zijn been op de trambaan op de Overtoom. Zou hij lopen om zijn been weer wat soepeler te krijgen, vraagt ze zich af. Moet alles in het leven überhaupt nut hebben? Dat is de volgende vraag die ze zichzelf weer eens stelt. De avond daarvoor heeft ze die vraag ook de revue laten passeren. Eigenlijk houdt die vraag haar continu bezig. Ze is zo iemand die in concepten denkt of als ze een artikel in de krant leest bedenkt hoe je daar een vervolgstuk op zou kunnen schrijven. Ook denkt ze na over de volgende bestemming van een plastic bakje voor de aardbeien. Iets in haar zegt dat nuttige dingen doen het ultieme is. Thuis is ze altijd in de weer. Dan weer een boek lezen, een wasje draaien, bedenken of er nog boodschappen gedaan moeten worden. Ze voelt zich verdraaid onrustig en stelt zichzelf continu de vraag of ze wel goed bezig is en of de dingen die ze doet wel bijdragen aan haar persoonlijke ontwikkeling. In het café met haar schrijfblok voor zich, vergeet ze even alles om zich heen. Binnen mum van tijd knalt ze de woorden uit haar pen en voelt ze zich rustig. Als ze tekent overkomt haar vaak hetzelfde gevoel. Zeker als ze besluit dat hetgeen wat ze maakt, niet mooi of goed hoeft te zijn. Ze besluit samen met haar schrijfblok erop te vertrouwen dat als je niet bezig bent met of iets wel of niet nuttig is, dat dan weer erg nuttig kan zijn.