Opdracht # 44 Zij gelooft in mij.

Zijn ouders waren bij de Hell's Angels.' Dat is gewoon een motorclub,' zei Dennis. Vader en moeder waren rijk versierd met tatoeages en trotser op hun Harley dan hun kinderen. In het oudergesprek gaf ik HAVO advies voor hun oudste zoon en moeder brak in snikken uit. Ze ontdeed zich van haar leren motorjack omdat ze het er warm van kreeg. De basisschoolloopbaan van haar zoon had zich voornamelijk op de gang afgespeeld en eerlijk gezegd had ze niet zo vaak meer naar hem omgekeken sinds ze die tweeling had. Het was haar man die haar met jong had geschopt, vertelde ze snikkend. Zij wilde geen kind, ze was al blij dat Dennis groot werd. Maar Dennis naar de HAVO? 'Dat ken hij toch niet,' zei ze door haar tranen heen. Dennis was een klein jongetje en hondsbrutaal. Zijn handschrift was onleesbaar, zijn taal was grof. Dennis was apetrots op zijn oma want die hield van Hazes. Onhandelbaar stond er in het eindverslag. Hij kwam altijd net niet te laat 's morgens met een omgekeerde trui en jam op zijn wangen op school. Maar hij werkte als een paard, rekende als een wonderkind en was lastig als hij niets te doen had. Zijn moeder vond HAVO schooladvies wat hoog gegrepen. Ik liet haar de resultaten zien. Ze voelde zich trots en schuldig en leek ineens op een echte moeder zonder Hell's Angel jack. Maar Dennis was zo moeilijk, ze kon hem niet aan. Ze zou hem nooit kunnen helpen. Ze was al zwanger van dat rotkind toen ze zeventien was, lichtte ze toe. Of ik hem kon blijven helpen. “Naar jou luistert hij tenminste.' De volgende dag sprak ik in de kring over de schooladviezen en in jezelf geloven. En over het liedje van Andre Hazes, “Zij gelooft in mij”. Dennis zong het luidkeels in de klas. 'Zou je het aankunnen de HAVO?' Ik heb zelden een kind zo zien groeien, zo zien stralen. We werkten aan zijn handschrift. Aan zijn gedrag. Aan zijn uitspraak. Hij kwam op tijd. Hij had zowaar twee gymschoenen mee. En zijn veters vast. En geen jam meer op zijn wangen 's morgens vroeg. Want ik geloofde in hem.