Voor een stoeptegel draai ik geen wortel om. Het is niets. Met gemak laat ik ze barsten. Mijn wens ligt iets verder. Het gaat me ooit lukken, ik weet het zeker. De wind zal me kracht geven. Ik rek me uit, mijn stam voelt stram. Het is een grijze dag en het verkeerslicht naast me knippert oranje. Afwachten, dat is mijn lot. Het meisje loopt voorbij. Nee, ze huppelt en lijkt een patroon in de tegels te zoeken – ze slaat de gebroken tegels over. Lief meisje met je rode rugzakje, denk ik en wuif naar haar. Ze ziet me niet ondanks het feit dat ik hier al stond voordat ze geboren was: herkenbaar en vertrouwd. Ik noem haar Maria, want ik houd van de letter a – die geeft lucht. Ze passeert me elke dag. Ik fantaseer over haar. Dat leidt tot niets maar het is fijn om te doen, het vult de leegte van mijn stam. Een Bonte Specht trommelt op het midden van mijn bast. Het karmozijnrood onder zijn staart is prachtig. Niet eerder ben ik zo aangeraakt, het is heerlijk. In mijn beleving springt het verkeerslicht op blauw. Vreemd, ik huiver: Fotosynthese, dat is mijn ding... Ze loopt langs en aait me, haar buik is gezwollen. Ik rek mijn wortels: de trottoirband breekt in drieën. And the wind cries Mary