Kijk haar gaan. Haar handen glijden over de snaren alsof ze ervoor bedoeld zijn. Zelfs de d minor gaat goed, eindelijk. Ze had gezegd dat ze hem niet meer wilde spelen. Ik had haar vingers toen op de snaren geduwd, met name de duim want die kon ze niet goed erop krijgen. De groeven zijn nog steeds op haar vingers te zien. Maar het is voor haar eigen bestwil. Naast haar staat Kitty, de zangeres die zoals gebruikelijk weer eens geen noot goed raakt. Haar vader Kees blijft desondanks enthousiast voor haar klappen. Het is bijna gênant. Gisteren had ik hem nog gezegd dat Kitty de sound van de band verpest, maar hij wilde het niet horen. ‘Mijn dochter is perfect,’ was zijn mening. Sommige mensen hebben weinig relativeringsvermogen. Daisy’s hand glijdt nu echt over de hals, ze houdt hem niet meer krampachtig op een plek. Ik had het haar gezegd, zo komt er veel meer differentiatie in het geluid. ‘Maar pap, ik wil geen sologitarist worden met van die riffjes en zo,’ zei ze. Ik heb dat afgekapt. Gitaristen moeten stralen, het publiek vermaken. Zij staan niet in dienst van de band, de band staat juist in dienst van hen. Daisy glimlacht voorzichtig naar me. Ik weet dat die big smile nog wel zal komen als ze de werkelijke virtuositeit heeft bereikt. Want mijn Daisy is een groot talent.