"Maar zegen me dan ook, koppige ouwe gek!" "Zo werkt het niet," fluisterde de geestelijke, bang dat bij de geringste beweging van zijn strottenhoofd het mes door zijn vel zou snijden. "Verdomme, straks gaan we allebei naar de hel." "Vloeken... helpt... niet..." Ik besloot de man los te laten, hier kwam ik niet verder mee. Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Blijkbaar vertrouwde ik - na een leven vol geweld - teveel op de angst van anderen om mijn doel te bereiken. Maar nu was ik zelf bang. De dood was onbekend terrein, daar wilde ik beslagen ten ijs komen. Een pastoor die je zonden vergeeft, dat was toch alles wat er voor nodig was? Nee hoor, deze man wilde ook nog berouw zien. Berouw! Het idee! Nog geen zeven was ik, toen ik samen met mijn kleine broertje Bas, moest toekijken hoe twee zwijnen van de Gestapo mijn ouders vermoordden. IS-stijl, zouden ze nu zeggen, ze rolden hun hoofden naar ons toe. Ik denk dat er iets bij me knapte, toen ik mijn moeder, met haar van pijn vertrokken gezicht, bij mijn voeten naar mij omhoog zag kijken. Haar bloederige nek maakte een vlek op mijn broekspijp. Wij konden vluchten, vraag me niet hoe, blijkbaar waren ze niet in ons geïnteresseerd. Maar we verdwaalden in de bossen. Het vroor en we hadden geen jassen aan en geen eten bij ons. Basje begon steeds meer achterop te raken en te jammeren en ik besloot dat mijn overlevingskansen groter waren zonder hem. Ik heb de oorlog overleefd maar geen weeshuis, geen gezin, geen school wilde mij nog hebben. Ik hield mezelf in leven door het leven van anderen te nemen. Het vreemdelingenlegioen, dáár werd ik met open armen ontvangen. Als huurling heb ik veel van ze geleerd, en zij van mij. Maar berouw? "Nou, vooruit Eerwaarde, ik heb berouw, kom nu op met dat laatste sacrament."