Als ik de supermarkt binnenstap, voel ik de spanning toenemen. Ik kijk naar het boodschappenbriefje in mijn hand. Er staan drie dingen op: brood, kaas en eieren. Het kostte me vanmorgen een half uur om het briefje te maken. De uitdaging was niet zozeer om deze drie producten op te schrijven, maar vooral om het daarbij te laten. Een stemmetje in mijn hoofd zegt me dat ik mezelf voor de gek houd. Alsof ik met zo'n briefje ineens alle chips, koekjes en chocola laat staan. Alsof ik het me op deze manier onmogelijk heb gemaakt om mijn kar vol te gooien met calorierijke lekkernijen. Ik pak een mandje (ik heb immers maar drie dingen nodig) en stap de winkel in. Recht voor mij is de broodafdeling. Ik zoek een brood uit dat er lekker uitziet. In gedachten streep ik het af. Het volgende op mijn lijstje is kaas. Om daar te komen, moet ik langs de chocola of langs de chips. Het is kiezen tussen twee kwaden. Ik kies het laatste. Aan het begin van het gangpad met chips, sta ik stil. De zenuwen gieren door mijn lijf. Blik recht vooruit en doorlopen. Het mandje met twee handen vasthouden. Niet, zoals vorige week, van elke smaak een zak meenemen. Dat wil ik niet meer. Het lijkt uren te duren, maar eindelijk ligt het gangpad achter mij. Waarom wilde ik dat ook alweer niet meer? Ik kijk over mijn schouder. Daar loopt een man die zorgvuldig zakken chips in zijn kar mikt. Door zijn enorme buik kan hij niet bij het karretje als hij erachter loopt. Mijn geheugen is meteen weer opgefrist. Vorige week heb ik een leuke jongen ontmoet. Ik wil deze zomer gewoon met hem naar het zwembad kunnen zonder me ergens voor te schamen. De man achter me gooit nog steeds zakken chips in zijn kar. Wat knispert dat verleidelijk! Ik loop resoluut door. Kaas en eieren!