Ik kijk door de tralies heen naar buiten. Een zeldzame vlinder fladdert voorbij. Achter de grauwe muur die de binnenplaats afschermt van de buitenwereld gaat het leven door. Nu ben ik nog jong maar als de gevangenispoort voor mij open gaat en ik de verloren vrijheid mag binnen strompelen, zal ik oud en versleten zijn. Nochtans was mijn leven goed begonnen. In de verhalen die in de familie rond gingen over mijn persoontje, was ik een wolk van een baby geweest, een lieftallige kleuter, een gehoorzaam pubermeisje en een beloftevolle jonge vrouw. Ik was het zonnetje in huis. Mijn schaduwzijde hield ik zorgvuldig verborgen. Mijn vader die apotheker is, droeg mij op handen en van jongs af aan werd het iedereen duidelijk dat ik zijn gedroomde opvolgster zou worden. Ik toonde veel interesse in de handel en wandel van de apotheek en ik was een briljante studente. Kortom, er was op mij niets aan te merken. Eigenlijk was alles te mooi om waar te zijn. Soms, wanneer ik alleen en met mezelf was kon ik wel eens wegdromen. Dan zag ik mij de wijde wereld intrekken, rugzak om en met de verrekijker aanlokkelijke horizonten verkennen. Of ik liep naakt tussen wuivende korenaren en sloeg met verwondering de bontgekleurde vlinders gade. Een koel briesje en een tedere zonnestraal koesterden om beurten mijn bloot lichaam. Ik huiverde van genot. Het ontwaken tussen de flesjes en doosjes gevuld met medicijnen tegen allerlei hinderlijke kwalen was hard. Maar de kassa rinkelde en mijn vader lachte tevreden en mijn moeder hield niet op om mij te prijzen. Op een dag vond ik in het magazijn achter de apotheek een bokaal met gif. Mijn dagdromen transformeerden tot nachtmerries. Als ik straks wakker word ga ik de korenaren zoeken en de vlinder.