opdracht #43 - Trick or treat!

Trick or treat! Die avond viel de nacht rond etenstijd. Hagelstenen en rukwinden weerhielden kinderen en volwassenen ervan om langs de deuren te gaan. De uitgerekende datum was ruim gepasseerd. Ik lag in een stuit. De opgewekte weeën zorgden ervoor dat mijn moeder pijnlijk van haar ongewenste zwangerschap af kwam. Ze gaf me het leven. Dat was ook het enige… Mijn vader had weinig tijd. Vanaf de barkruk sommeerde hij zijn laatste scharrel om me aan te geven op het stadhuis. Op haar laatste foto droeg ze waarschijnlijk het zelfmoordvest al onder haar boerka. Thuisloos, ik was nog geen jaar oud. In een groot pleeggezin werden de huisregels erin geslagen. In dat witte dorp viel ik niet op, mijn naam, Mohammed de Vries, wel. Op school was ik de pesters voor. Ik leerde al snel dat ik vriendjes kon kopen, zonder geld. Mijn eerste ervaring deed ik op bij de verboden snoepkraam. Daarna jatte ik de verjaardagscadeaus uit de speelgoedwinkel. Het grotere werk volgde vanzelf. De agressie ook. Tijdens mijn puberteit kreeg ik de stempel –onhandelbaar- getatoeëerd. De vele pleeggezinnen hadden hierop geen positieve invloed. Ik zwierf rond met slechts een rugzak, onder toeziend oog van Jeugdzorg. Na misbruik werd ik stil en gewelddadig. Minderjarig nog, dus geen vrijheidsstraf maar een leer,- en taakstraf. Hier op mijn projectplaats ontmoette ik jou. Met je grote, bruine ogen keek je schichtig om je heen. Ik wil je beschermen. Jij maakt me behulpzaam, vriendelijk en verliefd. Het verlangen om ergens bij te horen, hebben we gemeen. We praten, vaak zonder woorden. We huilen, soms met tranen. We lachen, zelfs met geluid. We geven elkaar de treats om in vrijheid onszelf te kunnen zijn. Samen hebben we de toekomst. No more tricks.