Het levenloze kadaver van dhr. Michielsen zat nog grotendeels om mijn zeis verwikkeld. Hij kon het zien aankomen, tachtig jaar en onder de kanker. Zijn gezicht vertoonde een bepaalde rust toen ik hem in zijn waterige ogen keek. ‘Toe dan.’ had hij uitdagend gezegd. Met plezier ragde ik mijn goede oude zeis door zijn torso en beluisterde het scheuren van vlees en het kraken van bot. Het klonk als muziek in mijn oren. Elke dag kwamen er weer genoeg opdrachten binnen. Vooral de laatste maanden had ik zowat vakantie gevierd in de Congo. Het was een smörgäsbord aan menselijk leed, kon er geen genoeg van krijgen. Echter die ene envelop, vanaf het moment dat ik hem in mijn handen kreeg, wist ik dat er iets stond te veranderen. Mandy Vervoort, zo heette ze. Een meisje van zes, lijdend aan leukemie. Ouders huilden aan haar bed. Een mengelmoes van rubberen slangetjes, verbonden aan piepende ziekenhuis apparatuur. Ik keek het allemaal toe aan het eind van haar bed. Het arme wicht had moeite met haar ogen open te houden. Ze toonde kracht en haar wil tot leven was groot. Ik keek terug op mijn bestaan, de onwaarschijnlijke dingen die ik had gezien. De kruisiging van een profeet, een inquisitie van een gestoorde Spaanse monarchie, slachtkampen. De lijst was oneindig. Ik voelde een moment van empathie, niet alleen voor dit meisje, maar ook voor hen wier tijd veel te vroeg was gekomen. Maar alles heeft zijn reden, zo ook mijn werk. Ik keek op de klok en het was tijd. Ik wachtte nog vijf minuten, kon mij het schelen, ik gunde de ouders het. Mandy bedankte me voor mijn mededogen. De lach die ze me liet zien is constant bij me. Sindsdien kijk ik met andere ogen naar mijn werk.