“Heeft u daar trek in dan?” Ik stootte mijn vader zachtjes aan en wees naar de vitrine. “Ik weet nog dat we dat vroeger elke zaterdag aten. Moeder was er gek op.” Nog voor het geluid van de bel boven de winkeldeur was weggestorven was de lucht me eigenlijk al teveel geworden. Ik ben altijd meer een vleeseter geweest, maar ik was hier niet voor mezelf. Hij krabde met zijn door nicotine verkleurde vingers zijn kale schedel. “Ja, moeder wel.” “Wat? u niet? Gaat me nu niet vertellen dat u dat altijd tegen uw zin heeft gegeten? Volgens mij heeft u nooit iets tegen uw zin gedaan.” “Ik heb jou opgevoed, toch?” Het was weer het oude liedje. Ik was hier nog geen uur en ik had er al bijna weer spijt van dat ik gekomen was. ‘Hij is zo eenzaam’, had zijn buurvrouw geschreven, en ‘hij zorgt niet goed voor zichzelf, volgens mij eet hij alleen maar pizza.’ “Vertel me anders wat u zeker niet wilt eten.” “Kunnen we niet gewoon een pizzaatje laten komen?” “Ja pa, natuurlijk kunnen we een pizzaatje laten komen, maar het idee was dat u een keertje fatsoenlijk zou eten.” “Ik geloof er trouwens helemaal niks van dat jij kan koken.” “Ik heb het ook zeker niet van u geleerd. Wat ik wel heb geleerd — van moeder waarschijnlijk — is te eten wat de pot schaft.” Ik voelde mijn mobiel trillen in mijn broekzak en dat was maar goed ook, want ik had er nog een sneer achteraan willen geven. Het was een tekstberichtje van Mireille. Het was alsof ze had meegeluisterd; “Wees een beetje lief voor je vader. Hij heeft het niet makkelijk in zijn eentje. Kus.” “Zit je nou weer met dat apparaat te spelen? Mensen hebben tegenwoordig geen aandacht meer voor elkaar, zitten de hele dag maar naar zo’n schermpje te turen.” Ik zuchtte. “Nou, pizza dan maar, pa?”