Bijna was ik er voorbij gelopen; ik was er immers niet naar op weg. Mijn bestemming ligt een paar winkels verderop, maar iets doet mij van gedachten veranderen. Was het de onmiskenbare geur, balancerend op het randje van smerig en heerlijk? Mama is er dol op. Ze is kieskeurig. De schubben horen onbeschadigd, de ogen glanzend, de geur als van de zee. Pa houdt er niet van. Hij eet liever zo’n grote bloederige lap. Zo eentje als ik gewoonlijk voor hem bak. Want koken kan ik, denk ik soms. Al is er steevast commentaar, zijn bord gaat leeg. Altijd. Verder kan ik niets. Aarzelend draai ik me om en staar naar de uitgestalde waar. Zal ik? Maar welke kies ik dan? De geur versterkt als ik aarzelend de deur een stukje open duw. ‘Als een ongewassen vrouw’, zegt pa altijd, ‘zó ruikt het.’ Daar was hij streng op vroeger. Op dat wassen. In onze badkamer stond een bidet. Geen van mijn vriendinnen had er thuis zo een. Logeetjes moest ik vaak uitleggen waar dat vreemde ding voor diende. Ze giechelden er om. En hij werd gebruikt. O wee als ik niet schoon was. Ik wist immers nooit wanneer… Ik trek de deur weer dicht. Maar ik ben geen klein meisje meer. Ik kan nu toch kopen wat ik wil? Koken wat ik wil? Dan wordt pa maar nijdig! Mama vindt het lekker. Opnieuw duw ik tegen de winkeldeur. ‘Hé juffie, erin of eruit,’ blaft de man achter de toonbank me toe. ‘Ik stook niet voor de kat z’n viool!’ Hij lijkt op pa. Dezelfde manier van praten. Grote handen ook. Ja, hij lijkt op pa. Ik stap achteruit en loop de straat op. Ik kan niet zo goed tegen harde stemmen.