Hun geoliede windjacks vertoonden sporen van ingewanden. Het spektakel dat zich voordeed, was fascinerend. De bebloede mannen schonken hete koffie. Het was vroeg, naar mijn en zelfs Scheveningse normen. Het deerde hen niet. Zij lachten zich de kloven in hun handen en in hun wangen. Ik voelde mij opgenomen in hun warmte. Thuisgekomen liet ik ze los op het betegelde binnenplaatsje. Zij konden zich niet ingraven en ik wilde ze pertinent niet binnen hebben. Ik heb die ochtend meer keren voor het raam gestaan. De platte lichaampjes, eerder breed dan lang, bewogen zich zijwaarts, maakten klauwende stapeltjes terwijl honderden staafvormige oogjes heen en weer gluurden. Van tijd tot tijd liep ik naar buiten en begoot ze in het voorbijgaan. Zuurstof zou hen goed doen en ik verbeeldde mij dat zij uit dankbaarheid scharende bewegingen maakten, alsof zij zwaaiden. Tegen de middag gingen zij in koud leidingwater in de spoelbak. Zij buitelden over elkaar heen en leegden van enthousiasme hun darmkanalen. Nadat ze uitgedold waren, maakte ik het volgende verrassingsbad klaar. Een grote marmiet op de kachel waarin ik ze een voor een lanceerde. Er was er niet een die geen gilletje slaakte als hij het water raakte. Na zo’n vijf minuten werd het rustig terwijl de poepsliertjes zich een weg door het afvoerputje baanden. Het liep tegen drieën. En nog was ik bezig met het entree. Eenmaal afgekoeld heb ik de scharen en poten van hun lijf gebroken. Alle onderdelen heb ik gehakt en geplet met een mes. Ik heb ze aangezet in olie en prei en wortel mee laten zweten. Cognac en witte wijn deed ik erbij om ze af te blussen. Ik werd klam toen ik zag dat het tegen zessen liep; mijn schatjes moesten nog uren trekken, worden aangestampt, gezeefd en zachtjes ingekookt. ‘Chérie,' zei een stem, ‘het ruikt hier ongehoord verrukkelijk’.