Het is al weer een week geleden dat ik mijn goed nieuws telefoontje kreeg. Mijn vrienden reageerden hierop met gemengde gevoelens. Eigenlijk was alleen mijn vader onverdeeld enthousiast. Niet zo vreemd want hij heeft zijn hele leven over de wereld gezworven. De enige die nog van niets weet is mijn moeder. Ze zal blij voor me zijn, dat zeker, alleen ik krijg al een dubbele knoop in mijn maag als ik denk aan het verdriet dat ik haar zal doen. Van haar drie dochters blijft er nu nog maar een over die in de buurt blijft. In onze familie is het gebruikelijk om belangrijke zaken te bepreken tijdens het eten. Dus nodig ik mijn moeder uit voor zaterdagavond. Ze houdt van gezond en biologische verantwoord eten en daar moet ik 's ochtends voor naar de stad. Het Walhalla voor pure en verse producten. Ondanks het vroege uur, zijn al veel mensen op de been en hangt of staat alles keurig uitgestald op lange houten tafels onder wapperende dekzeilen. Ik loop langs de lingerie, voorbij de geur van gebraden kippen en verse broden, naar mijn bestemming. Hier doen de vele kleurrijke producten me denken aan mijn schilderspalet en stemmen me vrolijk. Zorgvuldig zoek ik uit wat ik nodig heb en stop dat in het daarvoor bestemde teiltje. Als ik 's middags sta te koken komt mijn dubbele knoop weer terug. Tranen zullen er vanavond ongetwijfeld vloeien als ik mijn moeder ga vertellen dat me een baan in het buitenland is aangeboden. Ze zal zich groot proberen te houden, want ze zal echt blij voor me zijn, dat is zeker. Alleen.... Ik besluit om haar lievelingsgerecht wat pikanter te maken dan anders, zodat ze zich altijd kan verschuilen achter het eten, mocht het haar echt teveel worden.