Vroeg uit de veren. In ieder geval nog even boodschappen doen voor morgen. We trekken dan eropuit voor een jaarlijks familie-uitje; een dagje Naturalis. Deze keer is het mijn beurt om te zorgen voor een maaltijd als afsluiting van dit samenzijn. Als herbivoor is het geen makkie om hongerige maagjes van echte carnivoren te vullen. De blinkende glazen van de vitrine doen me al duizelen bij het aanzien van al die huidskleurige overblijfselen van wezens die eens vrolijke, nietsvermoedende twee- of viervoeters waren. Een lieve man groet mij met zijn hakbijl omhoog geheven; in de aanslag voor zijn werkblok. Zijn witte schort vertoont bloederige sporen van zijn bijna voltooide ochtendritueel. Karkassen lijken mij triest aan te staren. Bijzonder dat je van dieren kan houden en toch deze arbeid kan verrichten. Even herinner ik me weer het moment dat ik als kind van vijf jaar nieuwsgierig het jaarlijkse novembermaandritueel op de boerderij voor het eerst aanschouw. De keerzijde van het mooie dierlijke bestaan. Ik snuif zo nog die akelige lucht op en zie dat bloedbad weer voor ogen. Vanaf dat moment voor mij geen spierbundels meer op mijn bord. Toch maak ik voor mijn schoonfamilie met liefde en plezier een gezellig gerecht voor morgen klaar. Een winterse kost met …