Ik duw de deur open en de geur komt me tegemoet. Ik probeer mijn adem zoveel mogelijk in te houden. Het herinnert me aan haar. Ze wilde per se samen eten vandaag, om te vieren dat het weer goed is. Ik voelde er niks voor, maar durfde er niks van te zeggen. Ik trek mijn nummertje; 64, nog tien beurten te gaan. Langzaam adem ik gecontroleerd door mijn mond in en door mijn neus weer uit. Alles om die lucht maar te mijden. Het mocht niet van haar. Hij was zogenaamd niet goed genoeg. Mijn moeder vond hem duivels. Hij droeg niet de juiste kleding, had een televisie in huis, rookte, had tatoeages, een piercing en ging niet naar de juiste kerk. Het was een schande. Ik werd nagekeken op straat en zij trok dat niet langer. Ik ben aan de beurt en ik geef mijn bestelling door. De vrouw laat mijn maaltijd het papier in glibberen. Ik gruwel er van. Zo glibberde hij ook weg. Ik wilde het nog proberen, maar hij trok het niet meer. Hij wilde dat mijn moeder hem accepteerde zoals hij was, maar dat weigerde zij. Hij opperde om weg te gaan, ik zei dat ik het niet kon. Met een plastic tasje loop ik weer naar buiten. Ik snuif de frisse zuurstof op. Hij vertelde me dat hij wel wegging, of ik nou mee zou gaan of niet. Hij zei dat hij het hier niet langer uit hield. Niet in zo’n bekrompen dorp waar je al snel over de tong gaat en iedereen de schijn probeert op te houden. Hij wilde weg. Naar de grote stad. Ik fiets naar huis en kijk over het weiland naar de horizon. Hij is daar nu ergens. Maar ik kan hem niet achterna. Niet zolang zij nog controle heeft over mijn leven. Niet zolang het hele dorp nog meekijkt.