‘We zijn altijd in gevecht verwikkeld met de dood, en we weten dat de dood uiteindelijk gaat winnen. De beker van het lijden is niet voor iedereen even vol...’ De stem van de spreker wordt steeds zachter. Ik blik omhoog, naar haar foto. Ik span mijn spieren aan. Sommige mensen vonden het raar dat ik haar wilde begraven op valentijnsdag, maar het is goed zo. Ik weet zeker dat ze dit zelf zo had gewild. 14 februari 1975, dat was wanneer ik haar voor het eerst zag. Ze droeg een bontjas, ze had een gekleurde shawl om haar hoofd geknoopt en ze had felrode lippen. Ik zag haar bleke huid, blonde haar, groene ogen en wist dat ik met haar oud wilde worden. 14 februari 1980, dat was de dag dat wij trouwden. Ze droeg een witte jurk en zag eruit als een prinses. Het was één van de beste dagen uit mijn leven. Haar lippen waren felrood. Ik bal mijn vuisten, mensen beginnen plotseling te klappen. Ik kijk op en knipper de tranen uit mijn ogen. Sofia kijkt me nog steeds stralend aan, ik kijk weg van de foto. We hadden het er vaak over, hoe we onze tijd zouden indelen als we oud waren. Toen was het zo ver. We hebben er één jaar van kunnen genieten. Plotseling was het voorbij. Muziek begint te spelen en ik zie hoe onze vier sterke zoons de kist dragen. Ik buig mijn hoofd. Zelf durfde ik het niet aan. Ik kon het niet, wist dat ik het niet moest doen. Het is goed zo. Telkens weer zie ik de gezichten voor me. De bezorgde blikken van de agenten die ik koffie had ingeschonken. Ze vroegen of ik mee ging naar het ziekenhuis, om te kijken of het wel echt om mijn Sofia ging. Ik herinner me haar gezicht, zo gehavend maar toch zo herkenbaar. Ik weet niet hoelang ik daar heb gezeten, misschien wel de hele nacht. Haar lippen waren nog felrood. Langzaam schuifelen we naar buiten. Het regent. Ik zucht. Het is goed zo.