Maandenlang heb ik achterin de kast gestaan. Klem tussen twee afzichtelijke bloempotten, waarvan ik kon begrijpen dat zij in een donker hoekje waren beland. Waarom ook ik tot de bannelingen behoor, snap ik eigenlijk nog steeds niet. Ander verhaal. Maar ik ben letterlijk uit de kast gekomen. Vrolijk neuriënd greep ze mij gistermiddag totaal onverwacht bij m’n nek en liet me in een –kokend heet!- sopje glijden. Ik voelde een bruisende vloedgolf langs mijn rondingen gutsen, langs mijn hals golfde het bleekwater bij mij naar binnen. Het water was te heet voor haar zorgvuldig gemanicuurde handen. Dus liet ze me even weken. Het deerde mij niet, want na deze wasbeurt stond mij iets moois te gebeuren. Dat had de bontgekleurde vaas me al eens toevertrouwd. Zij had al eerder in dat hete water gelegen en mocht daarna ruim twee weken pronken op tafel! ‘Het enige wat je hoeft te doen’, zei ze, ‘is mooi staan, en je laten vullen met water en een bos bloemen. Meneer nam die toen voor mevrouw mee.’ Ik raakte opgewonden van mijn vooruitzicht. Jubelde van blijdschap op het moment dat mevrouw me uit het water optilde en mij grondig boende met het gele schuursponsje. Met een gladgestreken theedoek droogde ze mij zorgvuldig af en ik kreeg de ereplaats. Daar stond ik dan: midden op de ronde keukentafel. Licht euforisch, te stralen in mijn eenvoud. Dat wil zeggen: mijn kale eenvoud. Er klopte iets niet. Geen water. Geen bloemen. Ik liet het mijn pret niet drukken en besloot te genieten van het moment. Ik voelde dat ik deel uitmaakte van het échte leven. Pikte “Met het oog op morgen” mee en hoorde de journalist over Valentijnsdag verhalen. Dat zou morgen, dus vandaag, zijn. Mevrouw zette de radio harder gaf meneer een stevige knuffel. ‘Hoor je dat, schat?’ Enfin. Vanmorgen wachtte mevrouw. Vanmiddag ook nog. En toen het donker geworden was, pakte ze mij liefdevol met twee handen op en mompelde in zichzelf: ’Tja, bij getrouwde mannen kom er een moment waarop ze hun vrouw gaan zien als een onderdeel van het meubilair”. Het is donker hier.