#41 The Valentine Massacre

‘Als je maar lang genoeg blijft watertrappelen, komt er een tijd dat je blijft drijven,’ zei haar vader altijd. Chelsey had altijd gedacht dat dat het type bullshit was dat ouders normaal gesproken aan hun tot tien jarige kinderen vertellen. Sinds enkele jaren geleden het patroon een onderdeel is geworden van haar leven, is ze er meer en meer van overtuigd geraakt dat hij wel een punt heeft gehad. ‘Chelsey, kom op je kunt er best van genieten,’ zegt zijn lastig te omschrijven stem. ‘Je weet dat ik deze dag haat Gino, je weet het.’ ‘Kom, ik heb iets voor je meegebracht.’ Hij glimlacht veels te charmant. Verdomme, hij mag niet de gentleman zijn. Als hij zo blijft doen, zou ze er misschien nog achteraf spijt van hebben wat ze gaat doen. En spijt mag ze niet hebben. Dat past niet bij het patroon. Gino graait in zijn Eastpak en haalt een doos Belgische bonbons tevoorschijn. Eigenlijk aardig van hem om het alsnog te verpesten, zoals alle mannen dat in haar leven hebben gedaan. Ze had hem zo vaak verteld dat ze af wilde vallen en hij had zo vaak gezegd dat hij haar daar bij zou helpen. Nu is het voor haar tijd iets te voorschijn te halen. Alles is gecheckt. Geen getuigen in dit verlaten park. Gino was het niet eens opgevallen dat ze al die tijd fluwelen handschoenen aan heeft. Ze duwt de glanzende loop van haar AK47 tegen zijn voorhoofd en drukt af. Zonder geluid. Geen schreeuw, geen teken van angst of protest. Het is weer gelukt, ze faalt nooit. Noem haar een femme fatale of een killer queen, ze zal altijd zichzelf blijven. Het is haar patroon. Elke valentijnsdag weer.