Hanna kijkt de troep kinderen voor zich glimlachend na. Korte beentjes verspreiden zich door de zaal op zoek naar de diepste geheimen van de oertijd. Ogen verwijden zich en monden vallen open, wanneer ze de skeletten van de dinosaurussen aanschouwen. Ze hebben het moeilijk om hun handen met uitgestrekte vingers bij zich te houden, maar de juf was zeer duidelijk geweest in de bus: ‘Nergens aankomen of we keren per direct terug naar school.’ Per twee en met een potlood en invulboekje in de aanslag zoeken de leerlingen geconcentreerd naar alle antwoorden. Na een vijftal minuten is de rust echter al verstoord. Juf Hanna rept zich naar de plaats van onrust en ziet nog net hoe Bram zijn klasgenoot een trap verkoopt. Nog voor ze haar mond kan opentrekken, komt een wandelend kostuum tussenbeide. Ze hoort een mannenstem de twee kinderen op hun plaats zetten met: ‘Behandel anderen, zoals jij behandeld wilt worden.’ Na de leerlingen zelf nog een berisping te geven, laat juf Hanna zich mee leiden door de man naar een afgelegen plaats in het museum voor een babbeltje. Het wandelend kostuum ontdoet zich tijdens hun gesprek van zijn kopstuk en juf Hanna staart naar zijn, laat ons eerlijk zijn, knappe gelaat. Ook de rest van zijn kostuum speelt hij uit, waardoor Hanna haar ogen de kost kan geven aan zijn slanke gespierde lichaam. Haar ogen blijven hangen bij de stijve oneffenheid in zijn boxershort. Ze voelt zich warm worden van binnen en ze is er vrijwel zeker van dat ze bloost. Hanna verdrinkt in de bruine ogen van Theo James en zowel het museum als de kinderen verdwijnen stante pede van het toneel. Zijn film-imago uit 'Divergent' heeft hij geruild voor dat van een lieve, kindvriendelijke, doch stoere man. Hanna’s intieme plekje staat in vuur en vlam en ze geeft zich over aan Theo's hongerige blik. Ze is een prooi in zijn klauwen en ze laat zich maar al te graag bespelen. Nat wordt ze wakker. De wekkerradio geeft drie uur aan. Het is haar eerste valentijn alleen in zo’n zestien jaar.