Mevrouw Ooievaar #40

Op een zomerdag stond mevrouw Ooievaar aan de oever van het meer en bekeek zichzelf in het weerspiegelende water. Ze zag een een elegante vogel met een glanzend wit verenpak, met lange zwarte staartveren en een mooi gevormde snavel van een dieprode kleur. Het mooiste aan haarzelf vond ze haar lange benen. Daar had ze in het verleden al veel complimentjes over gekregen. Tevreden over haar spiegelbeeld vloog ze terug naar haar nest. Ze vond het een comfortabel nest; ze woonde er graag, maar de laatste tijd voelde ze zich alleen. Haar vriend Hendrik Ooievaar was zoals iedere lente bij haar bezoek geweest. Dat waren altijd fijne dagen. Jammer genoeg was Hendrik een onrustige vogel die het liefst lange reizen maakte. Na enkele dagen begon hij zich te vervelen, klapperde zenuwachtig met zijn machtige vleugels en ja, hoor, hij verdween weer naar verre oorden. Dit jaar had ze Hendrik lang nagekeken. Zijn silhouet werd een klein wit stipje tegen de blauwe lucht voordat hij helemaal uit het zicht verdween. Na zijn bezoek lag er altijd een prachtig ei in het nest. Mevrouw Ooievaar wist niet goed wat ze met dat ei aan moest en na enige tijd verdween het ei ook weer. Jammer, want ze zat er graag op. Het gaf haar een goed gevoel. Maar deze zomer verdween het ei niet. Wat moest ze daar nu mee? Alle dieren uit het bos leefden met haar mee wanneer ze in het verleden verdrietig was geweest bij het verloren gaan van het ei. Vooral mijnheer De Vos had altijd veel belangstelling getoond, maar ze had gehoord dat hij ziek was en zijn hol bijna niet uitkwam. De bewoners van het Fabeltjesbos toonden ook nu weer hun belangstelling. Mevrouw Ooievaar was een aardige buurvrouw die altijd klaar stond om iedereen te helpen. De dieren wilden haar nu ook helpen met het probleem dat ze met een ei zat. Ze bewonderden het om beurten, streelden het en ze waren het er over eens dat het een mooi gevormd ei was, maar voor de rest konden ze haar geen raad geven. Mevrouw De Mol die alle jaren een hele sliert kleine molletjes achter haar aan had lopen, had Mevrouw Ooievaar een wetende glimlach gegeven en haar geadviseerd om het ei lekker warm te houden. Het kon wel eens een verrassing worden.... Sinds die zomer was Mevrouw Ooievaar niet meer alleen.