Verdorie, dat zooitje komt er nu al aan,’ zei Irma grimmig tegen Henk. Sinds wij in dit bos wonen, gaan die beesten ’s avonds niet meer naar het Praathuis, maar komen ze bij ons tv kijken. Het liefst willen ze ook nog mee-eten.’ ‘Ik doe toch de deur maar open,’ antwoordde haar man. 'We moeten voorkomen dat we ze tegen ons in het harnas jagen. Het zijn niet allemaal lieverdjes.’ ‘Gezellig om weer bij jullie te zijn,’ zei Ed Bever. Willem Bever knikte heftig. ‘Dat ben ik helemaal met mijn broer eens.’ Wat had Irma een hekel aan dat irritante, Rotterdamse accent van die twee. ‘Zoek jullie vaste plekje maar op,’ deed Henk joviaal. Irma beet op haar onderlip en keek haar man kwaad aan. De tortelduiven Kirre en Koer nestelden zich op de vensterbank. ‘Kunnen jullie thuis niet tortelen?’ vroeg Irma. ‘Nee, thuis maken we alleen maar ruzie,’ koerde Kirre. Het vrijen bevalt ons hier veel beter.’ ‘Schamen jullie je daar niet voor?’ ‘Dieren hebben geen schaamtegevoel,’ liet juffrouw Ooievaar zich horen. ‘Waarom mensen dat wel hebben is ons een raadsel.’ Lowieke de Vos sprong op de bank en vroeg of er ook lekkere hapjes waren. Demonstratief ging Irma met haar handen in de zij voor haar staan. ‘Ben ik niet al een paar keer duidelijk geweest dat wij geen geld hebben om alle bosdieren eten te geven?’ ‘Stel je niet aan,’ zei juffrouw Ooievaar. ‘Steel het gewoon.’ Irma zuchtte. ‘Het valt me op dat er veel minder dieren dan anders zijn,’ merkte Henk op. ‘Dat is niet zo vreemd,’ zei juffrouw Ooievaar met haar klepperende, schelle stem. ‘De helft van de dieren heeft vogelgriep.’ Henk was stomverbaasd. ‘En de duiven dan?’ ‘Wij zijn geen vogels, maar duiven,’ kirde Koer. ‘Mensen kunnen het ook krijgen. Je moet gewoon niet te dicht op elkaar zitten. Ruimte is van wezenlijk belang om verspreiding te voorkomen.’ Lowieke de Vos schudde haar hoofd. Mijn vriendje, meneer De Raaf, heeft het virus ook. Ik hoop dat hij niet doodgaat, want dan moet ik een ander maatje zoeken. Vrienden zijn er niet zoveel in het bos. Noodgedwongen moeten we elkaar verdragen. Valt er trouwens nog iets te bikken?’ ‘Nee,’ antwoordde Irma resoluut. ‘Hoe vaak moet ik dat nog herhalen?’ Op een voor haar beleefde toon vroeg juffrouw Ooievaar of ze dat even in de keuken mocht checken.’ Irma drukte de tv uit voordat de laatste zin werd uitgesproken. ‘Fabeltjeskrant is afgelopen. Meneer De Uil, u heeft het laatste woord en vanaf morgen gaan jullie ‘s avonds weer naar het Praathuis.’ ‘Nee, daar is geen tv,’ klonk het in koor.