#39 Identificatie

Aandachtig bekijkt ze een aantal zaken die van haar een geheel maken. Vingers bijvoorbeeld. Het zijn er tien. Toen ze tien was had ze heimwee naar haar oma. Ze houdt van heimwee, het heeft wel wat. Toen ze dertien was had ze geen heimwee meer naar haar oma maar naar heel Nederland. Waarom kan ze niet bij die vingers blijven? Meer dan wat ook wil ze eens meedoen aan een schrijfwedstrijd, maar nooit past haar verhaal bij een opdracht. Schrijven over iets waarnaar gevraagd wordt is voor haar blijkbaar niet weggelegd; haar dominante hand zet zich er niet toe. De hersens willen wel, denkt ze telkens, maar het wezen remt af. Of iets van die strekking. Vooral ook komt het er niet van, omdat ze eindeloos vastloopt in het nadenken over waar nu precies de grens tussen die hersenen en dat wezen ligt. En of zo'n wezen in je lijf huishoudt of ergens daarbuiten zweeft. Feit blijft dat zolang ze daar geen helder beeld bij heeft, het met die schrijfwedstrijd nooit iets kan worden. Een beeld dient gevormd te worden, andere uitwegen zijn er niet: identificatie van weerstand of verlangen vraagt om imago. Handig lijkt het haar eerst maar eens voor een spiegel te gaan staan. Dat geeft, vanuit een zekere hoek, alvast iets concreets. Gelukkig heeft ze een lange spiegel waarin ze van top tot teen in beeld komt. Ze bestudeert het tafereel nauwkeurig. Er is duidelijk sprake van een lichaam. Haar kennis anatomie is toereikend genoeg om te mogen stellen dat zich daarbinnen, hoewel in haar spiegel niet waarneembaar, van alles bevindt. Veel water, rondzwemmende, kloppende en gorgelende organen komen in haar op. En daarboven die gekke knot hersenen die de hele heisa aanstuurt. Ze bedenkt zich dat enkele dagen geleden een shot antihondsdolheid dat lichaam is ingejaagd en daar nu een heel leger dominante handjes zich te pletter strest rondom het opbouwen van geheugencellen. De dagen zien er ingewikkeld uit. Er is zoveel herinnering te regelen. Zorgen dat er te schrappen valt. Morgen was weer veel te druk en het schrift telt nog maar één blaadje. Zo blijft het lawaai in de boeken. Ik zeg: dit schiet niet op. Nog altijd sta ik voor die spiegel. Wat is dat denken? Waar hangt dat? En waar blijft het zonder lijf?