“Nee, zo, kijk…” Mijn moeder houdt mijn vuisten voor zich en gaat met haar vinger één voor één mijn knokkels af, en de kuiltjes ertussen. Ze leert me dat als ezelsbruggetje om te onthouden hoe lang de maanden zijn. “Januari, februari… hé, wat is dat nou?” Ik trek mijn hand weg en probeer haar geschrokken blik te ontwijken. “Niks.” “Hoe is dat gebeurd?” Mijn schouders komen schokkend omhoog. “Met skaten.” Haar zachte handen pakken mijn pols vast. Bezorgd bekijkt ze het schaafwondje op de knokkel van maart. Ze kijkt me aan, niet streng, maar wel doordringend. Zoals ze altijd doet, als ze probeert mijn gedachten te lezen. Hoewel mijn moeder het altijd doorheeft als ik lieg, probeer ik het toch. Wat moet ik anders? Haar vertellen dat ik het expres heb gedaan? Geen kind wil het hart van haar moeder breken. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd. Dus ik lieg. “Ik ben gevallen.” Mijn moeder glimlacht, en plaatst één van haar helende kusjes op mijn hand. Voor de laatste keer, want ik ben al tien, dus eigenlijk veel te oud voor die onzin. Vanaf vandaag zorg ik ervoor dat ze niets meer ziet. Had ik het maar geweten, die ene dag. Had ik maar geweten, dat die ene keer niet de laatste keer zou zijn. Dat ik me nog veel vaker tot bloedens toe zou openkrabben. Dat ik vijf jaar later nooit meer een shirt met korte mouwen zou kunnen dragen. Als ik het wist, dan had ik het haar verteld. Dan was ik in tranen uitgebarsten, had ik me in haar armen gestort en me door haar laten troosten. Ontelbaar veel kusjes gevraagd. Dan had ik haar laten zien, hoe het echt met me ging. Dan had ik vijf jaar later haar hart niet hoeven breken, toen ze het zag. ---