Met enige tegenzin pak ik mijn vertrouwde blikje nivea-crème. De opdracht van deze week doet me veel te zweverig aan: je schrijfhand masseren en op die manier herinneringen ophalen en zintuiglijke waarnemingen opschrijven. Daarna mag het ook ineens een verhaal worden. Eerst had ik al half besloten om niet mee te doen, maar als ik nooit nieuwe dingen probeer, kom ik ook niet verder. Ik doe het blikje open en haal er een kloddertje crème uit. Dat verdeel ik eerlijk over mijn handen. In de opdracht gaat het weliswaar alleen over mijn schrijfhand, maar het bestaat niet dat mijn ene hand wel aandacht krijgt en de andere niet. Ik smeer mijn handen vakkundig in. Met dit weer doe ik dat vaak, van de kou krijg ik ruwe knokkels. Terwijl ik bezig ben, bedenk ik dat ik dat waarschijnlijk veel te snel en te zakelijk doe voor deze opdracht. Ik probeer iets te vertragen, maar veel sensueler wordt het er niet van. Ondertussen lees ik de opdracht nog eens door. Wat was de volgende stap na het insmeren? Vijf minuten masseren. En dan? Met mijn ogen dicht aan mijn handen denken. Ik geef het op. Dit is niets voor mij. Ik heb het eerlijk geprobeerd, maar hoe meer ik wil nadenken over mijn handen, hoe meer ik denk aan triviale dingen als boodschappen, het aquarium schoonmaken en dat ik vandaag nog geen thee heb gehad. Met een tissue poets ik de resten crème van mijn trouwring (die ik over drie dagen een half jaar draag!) en ik loop naar de keuken om thee te zetten. Toch voel ik me enigszins voldaan: het is dan misschien niet mooi geworden, maar ik heb wel een stukje geschreven! Zeggen schrijfcoaches niet altijd dat je moet blijven schrijven, ook als het nergens over gaat?