Opdracht #39 Troost
Ik denk aan de film 'One hand clapping' en aan de prille handjes van een pasgeboren meisje van slechts een week oud. Ik kijk naar mijn handen en mijn huid, mijn ringetjes aan mijn vingers, ik heb de handen van mijn moeder en de huid van mijn vader. Ik lak mijn nagels zelden. Ik denk aan de hand van mijn moeder die ik vast had toen ze stierf. Dat moment. Ik denk aan de handen van mijn vader die ik nooit wil vergeten. Het strand is groot en het is vroeg. Ik ben negen en met mijn schep graaf ik een kuil. Mijn handen omvatten de steel van de schep en de zee golft op de achtergrond. Ik schep en ben blij. Een diep gat maak ik en stap erin. Met mijn handen als twee schepjes haal ik het zand naar mij toe. Ik dicht de kuil. Mijn handen zwaaien. Het zand is sterk. Mijn hoofd kan draaien. Ik zit vast. Ik schreeuw en gebruik mijn handen, ik graaf als een machine, ik huil, de meeuw huilt mee. Ik zit vast kan niet bewegen en mijn handen zijn te klein. Het duurt lang. Ik heb dorst, ik drink mijn spuug. Mijn schep is nutteloos, mijn handen zijn mijn redding. Het lijkt uren dan zie ik een man. Ik schreeuw en huil, hij rent naar mij toe. Zijn handen lijken kolenschoppen, hij graaft mij uit en ik klim uit het zand, ren naar de zee en sla mijn handen door de golven, was mij schoon en loop naar de man. Mijn hand verdwijnt in zijn hand, zijn andere hand raakt mijn haar.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ach gossie! :( Wat een indruk moet dat hebben gemaakt. Ik vraag mezelf ook af is het fictie of non fictie? En wie was die man? Jij beschrijft hem als een wildvreemde en dan vind ik zijn tedere, troostende reactie te eigen voor. Handen kunnen heel veel troost bieden. Mooi!
1 februari 2015 - 20:44

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik denk aan de hand van mijn moeder die ik vast had toen ze stierf. Dat moment. Ik denk aan de handen van mijn vader die ik nooit wil vergeten. Het strand is groot en het is vroeg. Ik ben negen en met mijn schep graaf ik een kuil.
Mooie overgang: eerst de herinnering aan moeder en vader. En dan die ene beweging (van de camera, zo lijkt het wel), naar het beeld van een kind op een strand.
1 februari 2015 - 22:42

Profile picture for user Mili

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Madd, voor mij de ontroerendste zin: [Ik schep en ben blij.] Ik denk niet zoals @Marietje zegt dat de man een onbekende was. Ik vermoed dat het om je vader gaat. Zoals @Joey zegt, lijkt het op een filmopname. Je hebt voor mij - en ik heb het meer gezegd - een beschouwende, fijne manier van schrijven. Je zinnen zijn in hun kortheid zo veelzeggend. Dat is knap, dat is essentie weergeven in weinig. Ik zou ook zo willen kunnen schrijven.
1 februari 2015 - 23:27

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

[quote=maddbrug]Ik dicht de kuil. Mijn handen zwaaien. Het zand is sterk. Mijn hoofd kan draaien. Ik zit vast. /quote] En tot slot: ik las net je tekst luidop. Enkele zinnen (zoals die hierboven) lijken wel geplukt uit een gedicht. Waarom: je zinnen spelen met klank. Erg mooi. Tip: schrap het laatste zinnetje: "Ik voel troost". Reden: overbodig. Die troost blijkt al uit "zijn andere hand raakt mijn haar."
2 februari 2015 - 0:42

Profile picture for user schrijvenmaar

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

mooi de herinnering aan ouders' handen op verschillende momenten; wat ze voor een kind (o.a.) kunnen betekenen en hoe je ze blijft koesteren en wederom aangenaam rustig beschreven
2 februari 2015 - 10:32

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Blavatski, fijn weer wat van je te horen, en ja, ik was het zelf. Marietje, ik heb het zelf meegemaakt en die man was een man die altijd op het strand was. Hi jwas van een strandtent. Ik was negen jaar en het was erg vroeg. Ik ontsnapte altijd uit het huis 's morgens vroeg om naar het strand te gaan. Het was in Bergen aan Zee, waar mijn ouders vele jaren een huis huurden in de zomer waar we maanden verbleven. Joey, daar dacht ik ook over, om het laatste zinnetje te schrappen. Of alleen het woordje troost. Ik denk erover. Het was de eerste herinnering die bij mij opkwam en ik voelde mij tijdens het schrijven weer even vastzitten in de kuil. Milli, mooie woorden. Dank je. Nee, de man was niet mijn vader, het was de man van de strandtent. Toen ik het vertelde aan mijn ouders zei mijn moeder de gedenkwaardige woorden,' je stelt je aan.' Een Spartaanse opvoeding! Ik vind het zo fijn om te lezen, hoe jij mij leest. Ik hang het op mijn computer. Zo kom ik langzamerhand uit de schrijfdip. Dank je!
2 februari 2015 - 14:33

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Schrijvenmaar, het is en kinderlijk actie die ik nooit zal vergeten. Het zand zuigt je namelijk helemaal vast. Maja, het was niet mijn vader. Er was niemand op het strand behalve de man van de strandtent. Dank je voor je feedback!
2 februari 2015 - 14:35

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Zo kom ik langzamerhand uit de schrijfdip. Dank je!
Ik hoop voor je dat je er snel weer uitkomt! Ik merk in ieder geval niks van je schrijfdip in dit verhaal. Heel mooi geschreven, maddburg. De zinnen passen inderdaad bij die van een kind. Het was alsof ik zelf vastzat :thumbsup:.
2 februari 2015 - 14:36

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Heel erg mooi, Maddbrug. Ik vond, denk ik, het eerste stuk het mooist. Het lijkt mij waarschijnlijk dat het zo is dat je met het jaar dat je ouder wordt, een groter deel van je ouders terugziet in jezelf. Dat is mooi omschreven.
2 februari 2015 - 22:11

Profile picture for user Dos Wijnhof

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal, Maddy. Ik voelde weer de zwaarte van het zand. Mezelf ook vaker ingegraven. Een vreemde ervaring om je onderlijf voor geen millimeter te kunnen bewegen. Mijn probleem met die vreemde man is opgelost. Het verbaasde mij: een kind van negen zonder begeleiding op een strand.
3 februari 2015 - 13:21

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Zelfstandige opvoeding, noemde mijn mijn moeder dat. Het strand was een minuut van het huis. Ik ging graag 's morgens vroeg naar het strand en was altijd op tijd voor het ontbijt terug, weet ik nog wel. Of het mocht weet ik niet eens mee. Ik deed het gewoon. Dank je voor je zorgzame reactie, Dos.
3 februari 2015 - 15:07

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Maddbrug, ontzettend goed vanuit jouw kindertijd aan zee geschreven. Ik zag de zee en het strand en die ene man. Ook ik dacht dat het je vader was die blij was je weer veilig gevonden te hebben. Ook mooi dat je terugblikt op de overeenkomsten met jouw ouders.
3 februari 2015 - 21:36