Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid. Geschrokken draait ze zich om en ziet … Wolf! Erger nog, Wolf in een goed humeur. Of zou het onbeholpen ontbloten van zijn hoektanden duiden op honger? Ze besluit het gewoon te vragen. “Heb je honger, Wolf?” “Yes! Het lukte! Je zag het aan mijn hoektanden hè?” Wolf huppelt kwispelend een rondje van plezier. “Ik heb niks voor je, Wolf en om je maar gewoon de waarheid te zeggen; je stinkt een uur in de wind dus ga alsjeblieft iemand anders lastigvallen.” Het beest stopt met huppelen, gaat zitten en kijkt Roodkapje met grote ogen aan terwijl het zijn kop een beetje scheef houdt. “Begrijp je me niet?” vraagt Roodkapje. Wolf begint weer te huppelen. “Jij bent écht goed, Roodkapje. Ik hoef helemaal niet te praten, jij snapt me zo wel.” “Kom op, wegwezen, ik heb hier geen tijd voor!” “Waar ben je zo druk mee, dan?” “Niet dat het je ook maar iets aangaat, maar ik moet weer bij Oma op bezoek. En als ik daar aankom zonder verse bloemen, wie krijgt er dan weer op haar kop?” Wolf kijkt haar weer niet begrijpend aan. “Ik! Roodkapje! Domme hond.” Wolf begint te kwispelen. “Kan ik je helpen?” “Heb je een cursus bloemschikken gedaan?” Wolf kijkt haar weer niet begrijpend aan. “Laat maar.” Roodkapje speurt verder de grond af, op zoek naar mooie bloemen. “Aardig aangeboden hoor, maar ik zal haar zelf wel eten, drinken en bloemen brengen.” “Eten? Je zei net tegen me dat je niks had?” Roodkapje draait zich om maar kijkt tegen de rug van Wolf die zich ook, heel demonstratief, heeft omgedraaid. “Je hebt tegen me gelogen, Roodkapje.” snikt Wolf theatraal. “Pech gehad. Ga maar weer, Wolf.” “Hahaha, je zei ‘weerwolf’; je zei ‘ga maar, weerwolf’” Wolf rolt nu over de grond van het lachen, maar Roodkapje is op een idee gekomen. “Dus jij hebt heel veel honger?” Wolf knikt en laat ter bevestiging wat kwijl uit zijn mond lopen. “Gatver, hou daarmee op! Misschien kan je me helpen. Heb je weleens Oma gegeten?”