Ze schuift nog even het rode hoofddoekje op zijn plek en huppelt vrolijk weg. “Kijk oma, koekjes!” Ze legt ze op het aanrecht en daar gaat ze alweer. De wolf is nog druk in de weer met zijn vacht. Nogmaals huppelt ze de keuken binnen. “Kijk oma, koekjes!” Ze legt ze weer op het aanrecht en blijft er even naar staan kijken. Oma herkent de blik: “Zou je er zelf ook wel een willen?” “Ja!” De wolf kijkt enigszins verbaasd wanneer Roodkapje voor de derde maal langshuppelt. “Hé,” begint hij halfslachtig, maar Roodkapje staat alweer bij oma's aanrecht -“Kijk, oma ...”- en doet alvast zelf een greep naar de meegenomen koekjes. “Wacht even,” probeert de wolf haar op haar terugweg te stoppen. Roodkapje huppelt vrolijk een rondje, voor ze zich eindelijk door de wolf laat tegenhouden. “Zeg, Roodkapje ...” “Hallo!” “waar ga jij heen?” “Naar oma. Koekjes brengen. Je mag wel even mee, hoor.” (Op zoek naar een karaktereigenschap voor Roodkpaje begon ik in gedachten bij wat kenmerkend voor haar is; haar onschuld leek me ontwapenend. Daarbij moest ik aan mijn eigen meiden denken, die nog best Roodkapje-achtig zijn. En ineens herinnerde ik me weer hoe de oudste een poosje geleden tevergeefse pogingen deed haar kleine zusjes uitvoering van Roodkapje even serieus te maken als haar eigen versie van de Wolf.)