‘Goed dat je er bent,’ zegt Roodkapje. De wolf kijkt verbaasd naar het meisje in haar rode regenjas met capuchon. ‘Ik ga zo naar opoe, maar ik moet eerst nog even bloemen plukken, Houd jij mijn mandje even vast.’ Ze bukt zich naar de sneeuwklokjes en houdt pas op met plukken als er echt niet meer bloemstelen in haar kinderhand passen. ‘Zo, beter mee verlegen, dan erom verlegen, zegt opoe altijd.’ Ze steekt haar hand op en telt op haar vingers: ‘Bloemen, check. Brood, check. Fles wijn, check. Top. Als jij nou even vooruit rent, dan kom ik er op mijn gemakje achteraan. Heb je alle tijd om opoe op te eten. In één hap lukt dat natuurlijk nooit. Ik heb de jager al gewaarschuwd, hij wacht bij opoe in het schuurtje totdat ik hem roep. Het slagersmes staat in het messenblok, op het aanrecht, rechts van de kraan. Stenen liggen bij de rivier op een hoop. Alles onder controle. Ik zie je zo!’ Zingend vervolgt Roodkapje haar weg door het bos: ‘Ik ben niet bang voor de boze wolf, ben niet bang, ben niet bang.’