Deel 1 (week #36) Geschrokken draaide ze zich om en ziet een aantal levensgrote bulldozers. Je weet wel van die gele Caterpillars. Ronkend stonden ze voor haar en roodkapje werd rood van woede. Eén van de voormannen schreeuwde naar haar. ‘Hey klein meiske ga ens aan de kant, we hebben nog veel hectaren te gaan.’ Roodkapje verroerde zich voor geen meter. ‘Ik blijf vierkantig staan, verdomme. Het moet eens afgelopen zijn met jullie destructieve gedrag. Ik kom hier al jaren bloemen plukken voor mijn oma en alle dieren die hier leven hebben straks geen onderkomen meer.’ ‘Luister het moet van de gemeente, wij krijgen ook maar de opdracht.’ ‘De gemeente kan me niets schelen, er gaat al genoeg natuur naar de haaien. Draai je om nu je nog een kans hebt.’ De voorman begon te lachen. ‘Jongens,’ riep hij, ‘we gaan verder, dit kleine wicht zal uiteindelijk bezwijken voor onze grote stoet.’ Terwijl de bulldozers hun toch wilden voortzetten gooide Roodkapje haar kap naar achter en nam twee Uzi’s die ze in een leren riem op haar rug had. Deze richtte ze op de bulldozers en een storm van kogels ketsten langs het gele metaal. De werklui gaven geen kik en zette nog een tandje bij. Roodkapje bleef al schietend voor hun uitrennen en raakte in het proces een stuk of drie werklui. De bulldozers stoppen weer en de voorman geeft een halt. ‘Je hebt deze slag gewonnen, Roodkapje, maar de oorlog zal je verliezen.’ Roodkapje keek hem stoïcijns aan. ‘Zolang ik leef blijf ik vechten voor de rechten van dier en natuur!’ Deel 2 (het vervolg, #37) Na haar confrontatie met de bulldozers zette Roodkapje haar tocht voort. Heerlijk luisterend naar haar walkman. Haar vriendje, Michel de Jager, had een cassettebandje vol muziek gemaakt. Vrolijke deuntjes van bands zoals Slayer, Metallica en Iron Maiden passeerden de revue. In haar enthousiasme schreeuwde ze mee met James Hetfields distinctieve stem. “For whom the Bell Tolls!” galmde er door het bos. Nog geen paar seconden later stond Peter Wolf voor haar neus. Die rare langharige baardmans uit Brunssum. ‘Hey, Roodkapje. Vet nummer van Metallica.’ Roodkapje hoorde niet wat hij zei en nam de hoofdtelefoon af en hij herhaalde zijn woorden. ‘Ja, heeft Michel voor me op tape gezet, is inderdaad retestrak.’ Peter begon te fluisteren en keek haar met doordringende ogen aan. ‘Kaartjes kopen voor hun volgende concert in november?’ Roodkapje’s gezicht begon te schitteren en Peter zwaaide verleidelijk met de kaartjes voor haar neus. Hij had haar in zijn greep. Tenminste dat dacht hij. Ze wendde haar blik van hem af. ‘Verdomme Wolf, je had me bijna te pakken met je zwendel. Ik koop mijn tickets alleen bij de bekende verkooppunten. Je weet toch dat ik twee uzi’s bij me draag. Mij belazeren is eigenlijk het laatste wat je moet doen.’ Op Peters gezicht was de telleurstelling te lezen. ‘Mijn hypnosepraktijken zijn helaas niet meer wat ze geweest zijn. Ga voort, jij kleine Duivel.’ Peter stapte opzij en liet Roodkapje passeren. Na enkele kilometers kwam ze aan bij Oma’s Muziek Shop. Achter de toonbank stond Oma Carrie, haar zo wit als een engel, armen vol tattoos. Ze rookte een dikke joint. Haar kuch was haar handelsmerk, dertig procent longen, de rest, vastzittend slijm. ‘Hey, RK, te gek om je weer te zien, wat kan ik voor je doen?’ Roodkapje merkte meteen iets vreemds op. ‘Oma wat heeft u grote ogen!’ Oma keek neer op haar joint. ‘Dat is die nieuwe dope uit Mexico, gevaarlijk spul. Hier probeer maar eens.’ Roodkapje nam een flinke teug. Drie uur later luisterden ze nog steeds Duke Ellington elpees achtste te voren.