#37.Roodkapje Iedereen kent het verhaal van roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder hier blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet… De boswachter staan. Hij stond vlak achter haar. ‘Roodkapje!’ Riep hij net wat te hard. Roodkapje maakte van schrik een sprongetje achteruit. ‘Je weet dat je niet van het pad af moet dwalen!’ Roodkapje keek de boswachter vragend aan. ‘Kom op, terug naar het pad, die kant op!’ Zei de boswachter haar blik ontwijkend en nog net zo luid. Roodkapje keek de richting in waar de boswachter naar wees, maar dat was toch niet waar ze vandaan kwam? ‘Bedoel je niet die kant?’ Vroeg Roodkapje en wees de andere kant op. De Boswachter wilde net weglopen en struikelde bijna van het onverwachtse antwoord. Hij keek haar wat bozig aan en zei: ‘Nee, je hoorde me toch wel! Nou schiet op!’ En voor Roodkapje weer kon antwoorden liep de boswachter weg. Roodkapje liep een paar stappen de gewezen kant op en draaide zich toen om. Ze trok een frons op haar voorhoofd en besloot geruisloos de boswachter te volgen. Deze had vrij veel haast en Roodkapje had moeite om stil te blijven. Tijdens de achtervolging keek Roodkapje omhoog naar de zon. Dit klopt niet, dacht ze. De zon draait om ons heen alsof we een rondje lopen. Even later begon het al langzaam donker te worden en de passen van de boswachter werden rustiger. Voor haar zag ze een huisje opdoemen. Het lag goed verscholen in de bebossing, bijna verdacht goed, dacht Roodkapje. De boswachter liep naar het huis en klopte op de deur. Ze zag hoe een grote lompe wolf open deed. Voor de de boswachter naar binnen ging hoorde ze hem nog net zeggen: ‘Maak je klaar, we krijgen zo bezoek…’