En ziet tot haar schrik een onverzorgde wolf in gerafelde kleren. De kwijl loopt uit zijn bek. “Sorry, meisje. Ik wilde je niet laten schrikken, maar wat doe hij hier zo alleen in het bos?” “Ik weet niet… of ik wel met je moet praten…wolven zijn gevaarlijk.” “Niet alle wolven, ik doe je echt niets,” zei hij en nieuwsgierig kijkt hij naar haar mandje. Hij heeft zo’n honger. Misschien heeft ze er wel een stuk vlees inzitten. “Wat zit er in je mandje?” “Een fles lekkere rode wijn en een stuk brood voor mijn zieke oma, meneer de Wolf.” Mh, brood lust hij niet en van wijn krijgt hij de volgende dag koppijn van. Zijn maag begint te knorren. “Waar woont die grootmoeder van je, meisje?” Roodkapje kijkt bedenkelijk naar de wolf. Moet ze het hem wel vertellen? Maar hij heeft haar tenminste niet aangevallen en hij blijft op gepaste afstand. “Aan het einde van de weg, maar ik moet er nu vandoor, meneer de Wolf. Fijne dag nog verder.” Snel haast het meisje zich naar de weg en gaat weer verder. Je moet inderdaad niet in het bos gaan dwalen, want daar kom de meest vreemde figuren tegen. De wolf blijft achter en zucht. Hij heeft zo’n honger, maar alle konijntjes in het bos lijken wel op vakantie. En dat meisje ziet er wel uit als een lekker ding. Gewoon om op te vreten. Een duivels plan komt in zijn harige kop. Hij weet wel waar hij dat huisje kan vinden, daar woont dat oud mensvrouwtje. Dan zet hij een sprint in. Vanavond zou hij iets in zijn maag hebben.