Geschrokken draait ze zich om en ziet de wolf voor zich staan. Zijn grote tanden en oren doen haar schrikken. ”Hallo meneer de Wolf, wat doet u hier?” ”Dat wilde ik jou, Roodkapje, ook net vragen.” ”Ik pluk bloemen voor mijn oma. Ze is ziek en ligt in bed. Ik ben onderweg naar haar.” De wolf is net zo snel verdwenen als hij was verschenen. Roodkapje haalt haar schouders op en vervolgt haar plukkarwei. Met een handje vol bloemetjes kiest ze het pad tussen de grote bomen door. Dat is de snelste weg naar oma. Ze moet nu wel opschieten, anders wordt haar oma ongerust. Ze huppelt verder naar het huisje van oma. “Oma, ik ben er.” De deur opent ze zachtjes. Misschien slaapt haar oma. Slapen is gezond zegt haar moeder altijd. ”Oma, slaap je?” ”Nee hoor schat, ik slaap niet. Kom maar naar de slaapkamer. Ik lig in bed.” Met een snelle tred loopt ze richting de slaapkamer. ”Hallo oma!” Vrolijk plaatst Roodkapje haar mandje op een stoel naast het bed. ”Ik heb lekker eten mee en een bosje mooie bloemetjes. Die zal ik in een vaasje zetten.” ”Dat hoeft niet hoor, lieve schat. Kom maar even wat dichterbij.” Roodkapje draait zich om en ziet oma. Althans, is dat oma? ”Oma, wat heeft u een grote oren.” ”Ja lieverd, oren blijven altijd groeien en zo kan ik je goed horen.” ”Maar oma, wat heeft u een grote ogen.” ”Ja lieve schat, zo kan ik je nog beter zien.” ”Maar oma, wat heeft u een grote mond.” ”Ja zeker, zo kan ik je nog beter oppeuzelen.” Voordat Roodkapje het door had zat ze in de maag van de wolf.