Roodkapje: Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet … Het exacte pad dat ze had achtergelaten lag als een open wond op de aarde en was compleet verlaten. De vlekken die het zonlicht op de grond maakte, gaven het bos een stormachtige indruk, het was echter nog te vroeg in het jaar voor de regenbuien. Toch was er iets dat haar niet lekker zat. Haar vaders advies volgend draaide ze haar hoofd iets naar beneden en deed ze ontzettend haar best om haar omgeving zo onopvallend mogelijk vanuit haar ooghoeken te bestuderen terwijl ze ademde op het ritme van het bos. (Ik merk dat ik een stukje langzamer schrijf dan de meesten hier haha)