Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn. Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet … ..een zwarte schim achter een boom schieten. Onwillekeurig slaakt ze een gilletje en brengt haar hand naar haar mond. Angst verspreid zich door haar lichaam, als een elektrische lading. Ze draait zich om en gaat verder met het bloem plukken. Toch voelt ze dat ze gespannen is, haar handen trillen. Het lijkt ook kouder te zijn geworden, en om een of andere vreemde reden word het ook snel donker. Ze gaat rechtop staan, gedissilisioneerd kijkt ze om zich heen. Het gordijn van de wereld word wel erg snel dichtgetrokken, het duister valt wel heel snel in. Het word nog kouder. Ze begint wolkjes uit te blazen. Ze krijgt kippenvel en haar voeten beginnen pijn te doen van de kou. Er hangt een dreiging in de lucht, ze ziet het niet maar ze voelt het wel. Als ze denkt een fluisterstem te horen, gilt ze en zet het op een rennen. Ze wilt terug naar huis, of naar oma, een van de twee. Ze rent terug naar het pad, ze hoort een sinistere lach achter haar. Ze springt nu bijna. Net als ze het gevoel heeft gegrepen te worden, bij haar been, door iets wat haar onderuit trekt, schiet ze overeind en plet ze met haar handen vele bloemen. De zon prikt op haar huid, de mand met brood en wijn staat eenzaam tussen de bloemen in het gras. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Nou ik ben zelf totaal niet tevreden met het verhaal, maar je mocht niet herschrijven, dus dit is 'm dan maar!