De grote boze wolf waar haar moeder haar nog zo voor gewaarschuwd had. Ze voelt een trilling over heel haar lichaam. In paniek draait ze zich om en wil terugrennen naar de grote weg, maar het blijkt al te laat. Ze is te diep in het bos terecht gekomen. Ze slaat een hand voor haar mond en slaat doodsangsten uit als ze de wolf dichterbij ziet komen. ‘Dag meisje’ zegt de wolf. Waar ga jij zo laat nog naar toe? Ik ga naar grootmoeder om koekjes te brengen en lentebloemen die ik hier zojuist voor haar heb geplukt. ‘Wat alleraardigst’, zegt de wolf. ‘En waar woont je oma?’, vraagt hij. ‘Sorry, dat kan ik niet zeggen beste wolf’. Ik mocht ook al niet van het pad af, maar de bloemen, hier ruik eens, ze geuren zo heerlijk. Dat kan toch niemand weerstaan? ‘Okay, zei de wolf, het spijt me dat ik je dat gevraagd heb’ en draaide zich om en deed aanstalten om weg te lopen. Roodkapje voelde de teleurstelling van de wolf door haar hart steken. Lieve wolf, het is vlakbij, even het bospad af en dan ben je aardig in de buurt. Roodkapje besefte niet dat ze met deze opmerking de wolf teveel had verteld. Snel sprong ze terug over de bloemstruiken heen terug op zoek naar het grote pad. Een wolf is listig, zeker die uit sprookjes en hij kon het niet laten om de kortste route te nemen naar de grote weg en deze te volgen langs een zijpad, zodat hij niet opviel voor Roodkapje. Daar recht voor zich, aan het einde van het pad zag hij een klein en lieflijk huisje. Zou het echt? Zou daar de grootmoeder wonen? Hij besloot al sluipend naar het huisje te gaan en voorzichtig door het raam naar binnen te kijken. Het werd hem iets makkelijker gemaakt omdat de gordijnen nog gesloten waren en er een heel klein hoekje opstak. Daardoor kon hij makkelijk naar binnen kijken en viel hij toch niet op als hier inderdaad de grootmoeder zal wonen. Door het raam glurende zag hij een oude dame op een heel oud kacheltje een pot met eten bereiden. Ze kuchte wat. Als het de grootmoeder van roodkapje is, dacht de wolf, zal ze zeker niet in optimale conditie zijn. Voorzichtig probeerde de wolf met zijn grote klauw de deur open te draaien. De draaiknop draaide wel mee maar de deur ging niet open. Even vermoedde de wolf dat de deur op slot zat maar naar een herhaalde poging merkte hij dat er wel speling in zat. Het kon niet anders dan dat de deur stevig klemde. Hij gluurde nog even door het gaatje naar binnen en besloot toch te kiezen om netjes aan te kloppen zoals het hoort. Grootmoeder opende de deur, en in hetzelfde tempo kon het niet anders dat ook haar mond opende en met moeite niet dicht wilde vallen...