#36 – Roodkapje

Roodkapje: Iedereen kent het verhaal van Roodkapje. Ze gaat op weg naar haar zieke grootmoeder in het bos. Aan haar arm een  mandje met wat brood, een fles wijn. Onderweg ziet ze bloemen tussen de bomen. Wat zal haar grootmoeder daar blij mee zijn.  Roodkapje besluit van het pad af te gaan en tussen de bomen de bloemen te plukken. Ongemerkt gaat ze steeds dieper het bos in. Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet … Een wolf. Hij kijkt haar aan met grote gele ogen. “Waar ga je heen,” vroeg hij. “Naar mijn grootmoeder,” antwoordde Roodkapje beduusd. De wolf hield zijn hoofd schuin en keek haar vragend aan. “Waarom?” vroeg hij. “Omdat ze ziek is en eten nodig heeft.” De wolf ging zitten. “Ook die fles wijn?” vroeg hij. Roodkapje keek in het mandje. “Die heeft mijn moeder me meegegeven.” De wolf schudde zijn hoofd. “Maar dat is helemaal niet goed voor haar. Dat moet je moeder wel weten toch?” Roodkapje haalde haar schouders op. “Zij heeft het erin gestopt, dus ik breng het naar grootmoeder.” “Omdat het je is opgedragen.” De wolf gaapte. “Jij doet alles wat je opgedragen wordt? Of het nou het juiste is om te doen of niet?” Roodkapje knipperde verbaasd met haar ogen. Ze wilde ja zeggen, want ze deed ten slotte wat haar was opgedragen, maar als het niet juist was... “Ik hoef niet naar een wolf te luisteren,” zei ze. “Natuurlijk niet,” zei de wolf met een grijns. “Je doet wat je opgedragen wordt en je gaat ervan uit dat het juist is.” Roodkapje knikte. “Wat doe je dan van het pad af?” vroeg de wolf. “Oh...” Daar had ze geen antwoord op.