Zwaar verbouwereerd kijk ik naar het zojuist verkregen kerstgeschenk in mijn handen. Zonder al teveel rompslomp uitgepakt. Het is de gedichtenbundel 'Het ging over rozen' van Ingmar Heytze. Er heerste in de woonkamer een doodse stilte. Ja, erg ongemakkelijk, zeg maar. Platte Sylvia was de eerste die het in haar hoofd haalde, om de stilte te verbreken. 'Gast, wat is er met je aan de hand? Je kijkt net alsof je een spook hebt gezien. Ben je er niet content mee?' Ik glimlachte eventjes stompzinnig. Vervolgens zei ik: 'Nou nee, niet bepaald. Sterker nog, tussen ons gezegd en gezwegen, vind ik het maar een walgelijk kerstgeschenk. Dat meen ik goudeerlijk. Een gedichtenbundel van Heytze, give me a break. Nee, dat vind ik dus absoluut géén humor. Ik vind het zelfs ontzettend laag bij de grond. De gedichtenbundel bij het oud papier doen, zou mijns inziens nog teveel eer zijn. Daar komt bij: zijn gedichten zijn sowieso onrecyclebaar. En dan druk ik het allemaal nog heel zachtjes uit.' Geen behoefte aan om daarover nog verder te gaan uitweiden, stond ik met veel gevoel voor theater op, en sjokte ik op mijn Homer Simpson-pantoffels (ook een kerstgeschenk) naar de open haard. Hoppa! Ik flikkerde mijn kerstgeschenk zo regelrecht het vuur in. In luttele secondes was de gedichtenbundel gecremeerd. Niet te zuinig. Dat ging sneller dan gedacht. Blijkbaar kwam dat voor alle aanwezigen als een volslagen verrassing, want ik werd met wijd opengesperde ogen en monden aangestaard. Tja, hadden ze mij maar moeten tegenhouden. Dat deden mijn kameraden echter niet. Niet te filmen, wat kennen mijn bloedeigen kameraden mij toch godvergeten slecht. Een kleine aderlating. Wellicht wordt het langzamerhand toch dringend tijd voor een hutje op de hei. Geen last van onbegrip. Ik denk dat het kluizenaarschap op mijn lijf is geschreven. 'Zo vrienden, dat is opgelost. Wie heeft er zin in een glaasje prik of een biertje?' Geen hand ging de lucht in.