‘Heb je wel zout over de biefstuk gedaan?’ Ik zag hoe mama haar ogen dichtkneep. ‘Ja,’ ze keek papa weer aan. ‘Het smaakt namelijk wat flauw, het had dan wel iets meer gemogen.’ ‘Teveel zout is slecht voor je. Door een overdosis zout kunnen onder andere je cellen ineenkrimpen.’ Papa stond op en pakte het zout. Hij liep langzaam weer terug naar de tafel en strooide een heleboel over zijn vlees heen. ‘Dat van die cellen zal wel niet zo’n vaart lopen. Wil jij ook nog wat, lieverd?’ Zonder dat ik het wilde keek ik even naar mama: ‘Nee, dankje.’ Mama glimlachte. ‘Wat een stof ligt hier trouwens, dit kastje mag je weleens afnemen.’ Mama zuchtte diep. ‘En als je dan toch bezig bent, neem de hoeken van het plafond dan ook gelijk mee.’ Ze gooide haar bestek op haar bord en stond op: ‘Wat is daar dan niet goed aan?’ ‘Nou, het is wat stoffig,’ papa keek nog steeds naar boven. ‘Anders doe je het toch lekker zelf?’ Papa keek me even aan en mama ging weer zitten. ‘Je biefstuk wordt koud,’ mama klonk erg boos. Papa ging weer zitten en nam een hap van zijn vlees. ‘Zou je niet zo willen smakken?’ Hij deed gauw zijn mond dicht. Ik keek naar mijn bord en sneed langzaam een stukje van mijn vlees af. ‘Heb je hem nou niet helemaal doorbakken?’ ‘Je wilde hem juist medium hebben!’ ‘Niet voor mijn kind!’ ‘Dat is ook mijn kind!’ Ze stonden weer op van de tafel. Ik keek bang omhoog. Ik voelde tranen in me opkomen. En terwijl papa en mama verder schreeuwden nam ik nog een hapje van mijn biefstuk.