#34 - Soort van Sissi

Graaf Kensington, de bastaardzoon van Lord Graves en Lady Kensington uit een toevallige ontmoeting op een korte cruise door het Caribisch gebied, wilde de Kerst niet doorbrengen op het landhuis Stokes on Brandon. Tot afgrijzen van de familie van zijn jonge bruid Estelle koos hij voor een soberder verblijf op Winston Mansion. Natuurlijk had dit te maken met de notoire weduwnaar Bosley, die er geen geheim van maakte alleen het bed te delen met getrouwde vrouwen van onder de vijfentwintig. Kensington’s persoonlijke boswachter vond het allemaal geen probleem. Hij was dan wel getraumatiseerd door wat hij had gezien in de loopgraven gedurende de Eerste Wereldoorlog onder leiding van Kapitein MacKenzie, de Schotse oom van Lady Margareth en tevens de aanstichter van de ontrouw van Lady Kensington, maar hij vond het prima om nog eens drie dennenbomen om te hakken en naar de andere kant van het dorp te slepen. Niet geheel toevallig was Patricia, een verleidelijke dame van oud-Duitse adel, ook neergestreken in het dorpje aan de zuidelijke tak van de rivier de Avon. Zij had al lange tijd een oogje op de jonge Lord Barrings, vriend van graaf Kensington en overtuigd homoseksueel. Hij vierde de Kerst ver weg van zijn ouders in de hoop een wat oudere majoor te schaken. Charlotte, hofdame van Prinses Katarina, wilde hier een stokje voor steken. In opdracht van Mathilde, een Nederlandse jonkvrouw die na een verblijf van drie jaar op een Indiase kostschool nauwelijks nog een Westerse taal machtig was, zou zij Lord Barrings een kleine dosis Valeriaan toedienen in de al gereedstaande Glühwein opdat zijn lustige strooptocht een fors halt toe zou worden geroepen. Door een grappige doch fatale loop der dingen waarover ik nu niet verder uit zal wijden kwam het geprepareerde glas met Glühwein echter in handen van Hansel, de jongste zoon van het Oostenrijkse echtpaar Edelbert en Constance, hertog en hertogin van een verloren rijkje tussen Hongarije en Zwitserland. Door een niet nader te achterhalen waanbeeld klom de jonge erfgenaam in de uiterst charmant gedecoreerde kerstboom om vervolgens met een doffe klap op het marmer terecht te komen. Graaf Kensington rende naar het jongetje toe en hield het in zijn armen toen het stierf. Toen pas zag hij de gelijkenis tussen hem en Hansel, de markante neus en de sensuele mond. Woedend keek hij de omstanders aan en schreeuwde: “Dit is mijn zoon!” Lady Estelle, die altijd al iets had vermoed, maar toch een kleine beroerte veinsde stamelde: “Andrew, waarom?” En toen iedereen verwachtingsvol de jonge graaf aankeek droeg de afgunstige butler de feestelijk versierde kerstkalkoen naar binnen.