#33 - Sinterklaas

Het is donker en regenachtig. In de verlaten straat staan langs weerszijden bomen en achter de geparkeerde auto’s loopt een gracht. Plassen weerkaatsen het licht van de straatlantaarns. Een voorbij rijdende fietser verblindt een lome kat die onder een auto ligt te soezen. Jannes heeft net zijn regenpak aangetrokken. Het is nu droog, maar je weet nooit. Hij pakt zijn fiets en opent de deur. Het piepende geluid van de opengaande deur doet de dommelende kat de oren spitsen. Jannes wurmt zich zo goed en zo kwaad als het gaat met fiets en al door de deur. Het past maar net. Hij heeft de fiets van zijn moeder genomen. Zijn surprise zit stevig in een van de fietstassen. Jannes checkt de lucht. Hij kan de sterren tellen; droog over zou moeten lukken. Het zadel van de fiets van zijn moeder staat net iets te hoog voor Jannes. Hij staat nog op de stoep als hij opstapt. Het stuur zwiept vervaarlijk van rechts naar links. Hij wiebelt de stoep af, maar schiet met zijn wiel net langs de stoeprand. Topzwaar door de surprise kantelt de fiets gemakkelijk wanneer het wiel dat extra zetje krijgt. Jannes’ gezicht komt neer naast de kat, die geschrokken door dit lawaai onmiddellijk uithaalt. Wanneer Jannes opstaat ziet hij de door hem zorgvuldig in elkaar gezette sumoworstelaar hulpeloos verpletterd op de stoep liggen. Verslagen door een fiets. “Ben ik tenminste niet de enige", zegt Jannes hardop en likt een druppel bloed van zijn lip. Het is donker en regenachtig. In de verlaten straat staan langs weerszijden bomen en achter de geparkeerde auto’s loopt een gracht. In de gracht drijven de resten van een sumoworstelaar. Plassen weerkaatsen het beeld van een eenzame jongen. Huilend. Op de stoep.