Sinds buurman Wijnhof dood is, heb ik een zekere schichtigheid ontwikkeld. Steeds als ik de achterdeur open, kijk ik over de schutting of de weduwe in haar tuintje is. Deze keer niet. Snel hang ik een paar hand- en theedoeken aan de waslijn. Als ik de laatste wasknijper vastzet, schuurt haar achterdeur open. 'Daar is het nu toch te koud voor, buurman.' 'Maakt niet uit, de zon schijnt.' Uit beleefdheid draai ik me toch maar om. Ze kijkt me aan en vleit haar vlecht. 'Wilt u mij helpen met een surprise, buurman?' Ik wil het niet, maar moet toch glimlachen. 'U bedoelt... Een sinterklaas surprise?' 'Ja, voor mijn kleindochter.' Na een aarzeling knik ik en slof via de brandgang naar haar tuin. Ze bemoeit zich met alles. Mijn wasgoed, het onkruid tussen de tegels, de klimop tegen het schuurtje – die gesnoeid moet worden. Het pompje in mijn tuinvijver – dat inderdaad hinderlijk bromt. Stiekem vind ik haar wel aantrekkelijk. Hoewel het verboden is, heb ik op mijn werk haar persoonsgegevens opgezocht. Ze is geboren in 1950 te Napels, vijf jaar ouder dan ik. In 1976 gehuwd met Marius Wijnhof en inmiddels al een jaar in het genot van een nabestaandenpensioen. 'Dank u wel, buurman. Komt u binnen. Ik heb gevulde speculaas, wilt u er koffie bij of zal ik warme chocolademelk maken?' Ik maak een afwerend gebaar. 'U wilde hulp bij de surprise.' Ze leidt me haar woonkamer binnen. 'Kijk, deze doos wil ik leuk verpakken.' Even houd ik mijn adem in: het is een prachtige modelbouwdoos van een stoomsleepboot. 'Zo zag ik ze als kind uit de haven vertrekken,' zegt ze. 'Met een dikke rookpluim. Die modellen op uw vensterbank doen me daar altijd aan denken.' 'Maar dat is toch niets voor uw kleindochter?' 'Het is ook niet voor haar.'