Wekelijkse schrijfopdracht #33 Sinterklaas Bij de deur zwaaien we nog een laatste maal naar de kinderen en dan trekken we hem stevig achter ons dicht. We ploffen tevreden neer, terwijl petten, pruiken en bijna lege zakken her en der door de ruimte belanden, tussen de rondslingerende make-up doosjes en willekeurig neergesmeten kledingstukken die ons dadelijk weer normale mensen moeten maken. “Biertje?” vraagt de Sint zonder baard en hij bedient zijn knechten hoffelijk. We heffen de flesjes op de geslaagde middag en stoppen achteloos de overgebelven kruidnoten in onze mond. Pas onder de douche herinner ik het me weer. Zwarte strepen lopen als verleden jaar langs mijn hals naar beneden, mijn hele lijf af om bij mijn tenen het pad tussen de tegels naar het putje te zoeken. Ik zie ze links-rechts kronkelen en moeiteloos verdwijnen. De eerste laag wel, ja. Hoe kon ik het vergeten? In de spiegel zie ik een zombie uit de allergoedkoopste B-film. Ik denk aan fotomodellen met sexy smokey eyes, terwijl ik de volstrekt onaantrekkelijke donkere kringen rond mijn ogen te lijf ga met wattenschijfjes en -staafjes, met make-up remover en vaseline. En ten slotte maar gewoon boenend met zeep, totdat ik behalve zwarte vegen ook angstaanjagende en bovendien pijnlijk brandende rode vlekken begin te vertonen. En dan zien mijn neus en oren nog diep donker zwart van binnen. Ditmaal onthoud ik het, prent ik mezelf in. Ik trap er niet nogmaals in. Volgend jaar zal ik ruim van te voren terugdenken aan dit moment, aan de pijn en de vlekken, en mijn maatregelen treffen. Internet zal me helpen, een opstootje is tegenwoordig snel gecreëerd. Volgend jaar zal men schreeuwen om Witte Pieten.