Alle deksels nog aan toe. Helemaal vergeten. Nog 2 nachtjes slapen. En ik heb nog niks voor Annelies. Geen presentje, geen gedichtje, zelfs geen cadeaupapier. Morgen de hele dag weer werken, ’s avonds tennissen en vrijdag ook weer druk. Zij heeft voor de kinderen alles al geregeld en ik heb het weer laten afweten. Sukkel die ik ben. Waarom moet bij mij alles altijd op het laatst gebeuren? Misschien morgen tussen de middag snel ergens wat halen. Een gedichtje kan nog wel. Dat is zo in elkaar geflanst. Zoiets als: De goede Sint en zijn knechtje Piet, of hij nou zwart is of niet, dat maakt helemaal niet uit … Klinkt al aardig. Maar wat rijmt er op uit? Buit, duit, fruit, guit, huid, kluit, luid? Nee, dat lukt niet. Nou ja, dat rijmelen komt nog wel. Daar kan ik in bed nog wel even over nadenken. Maar wat zal ik kopen? Een sieraadje? Moeilijk. Lingerie? Kan ik niet alleen. Een drankje? Saai. Een geurtje? Ja! Dat is het! Dat kan altijd wel. Dan kan het gedicht ook meteen anders: De goede Sint en zijn knechtje Piet Of hij nu zwart is of niet, of rood, groen of met een ander kleurtje ze houden net als Annelies wel van een geurtje. Daarom waren ze aan het denken wat ze het lieve vrouwtje kunnen schenken. Hoera. Zie je wel. Het lukt. Morgen een lekkere parfum bij een drogist kopen en laten inpakken. En klaar is Kees. Maar wacht nou even, waar houdt ze ook weer van? Er zijn zoveel verschillende geuren en merken. Tjeemienee. Dat is ook nog een probleem. Ik ga straks maar eens stiekem op d’r kaptafel kijken. Dan kom ik daar misschien ook wel uit, hoop ik. En het gedichtje kan ik dan afsluiten met: Ze hebben iets lekkers voor je kunnen kopen, Dus maak het pakje maar heel snel open. Je liefhebbende Sint. Eigenlijk is het wel saai zo. Totaal niet origineel. En mijn lieve vrouwtje verdient toch iets leukers. Ik moet er nog maar een nachtje over slapen. Wie weet krijg ik nog een lumineus idee.