Geen gelazer Als ik niet zo naïef was geweest, had ik haar voor het altaar laten staan. Ik had kunnen weten dat het niks zou worden. Ze was mooi, bloedmooi. Maar ze was ook verwend, arrogant, veeleisend en vooral belust op status en geld. Ik dacht dat er iets moois en liefs in haar verborgen zat, ergens. Dat ik dat naar boven zou kunnen halen als ik iets zou bereiken, als ik haar zou verwennen, aan haar eisen en die van haar familie zou voldoen, de top zou halen en geld zou binnenharken. Het is me allemaal gelukt met keihard werken. Ik heb een topfunctie en mijn macht straalt op haar af. Ze draagt de mooiste kleren, winkelt alleen in de PC Hooft. Soms moet ze in haar Porsche twee keer op en neer rijden vanaf onze villa in Blaricum, omdat de kofferbak te klein is voor de aankopen. Ik liet me zelfs steriliseren. Een ongeluk zat in een klein hoekje, zei ze. Ze wilde jong en strak blijven. Ik bleef vriendelijk tegen haar ouders, broers en zussen en het misselijkmakende dedain van oud geld dat aan hen kleeft. Vorige week was het 'gezellig' lootjes trekken. Bij het lezen van mijn eigen naam rook ik mijn kans. Het gedicht is klaar: 'Sint vindt Henk een echte vent, zoals onze Celeste hem nooit heeft gekend. De arbeiderszoon kwam laatst naar buiten, uit die tent met rode ruiten. Sint heeft dus niet lang gezocht, maar meteen condooms gekocht.' Er zullen glazen vallen, onthutste kreten klinken. De maskers zullen vallen. Ze zullen zich afvragen wie mij ontmaskerd heeft, maar nooit hardop. Zij zal zich gedwongen voelen de scheiding aan te vragen. In die kringen wil men geen schande, geen gelazer, geen schandaal. Ik zal tegenstribbelen, voor de vorm, en op de prijs van discretie wijzen.