‘Kijk je even naar mijn laptop? Ik kreeg net een rare melding.’ Johanna staat in de deuropening van de badkamer. Ongeduldig wipt ze van haar ene been op het andere. ‘Ik kom onmiddellijk. Mag ik me eerst nog aankleden?’ ‘Ja, maar haast je.’ Met een zwier draait ze zich om en loopt de kamer uit. ‘Wat staat er op je scherm misschien?’ ‘Ik weet het niet. Ik begrijp het niet. Kijk er straks gewoon even naar.’ Ik slenter met mijn handdoek rond mijn heup gebonden naar het bureautafeltje waar haar laptop openstaat. Ik heb de tijd nog niet om de pagina te bekijken of ze legt haar handen al op mijn borstkast. Ik voel hoe ze op haar tippen gaat staan en in mijn oor fluistert: ‘Verrassing!’ Ze had het nieuwste spelletje van KOH gekocht. Het spel waar ik al vier maanden voor aan het zagen was, maar door de vele rekeningen nog niet in huis gehaald had. ‘Voor je sinterklaas. Leuk toch? Ik heb het via bol besteld, dus het wordt zeker deze week nog geleverd.’ Ik slik en probeer haar niet in de ogen te kijken. ‘Lief van je, maar had je dan niet versie twee-punt-nul kunnen kopen?’ ‘Ben je met mijn voeten aan het spelen? Je wou toch dit spel? Is het nu weer niet goed?’ ‘Jawel, jawel.’ ‘Wel dan? Kan je dan niet een beetje enthousiaster reageren?’ ‘Het is geweldig, schat, maar ik heb het spel al.’ ‘Hoezo? We hadden toch afgesproken het pas te kopen als we wat minder kosten hadden?’ ‘Ja, maar ik kon niet wachten en ik had nog korting bij de gamestore.’ ‘Ben je nu serieus?’ Ik loop naar de spelletjeskast en laat haar het spel zien. ‘Zou je jouw bestelling nog kunnen annuleren, lieverd?’ Vraag ik haar met een klein stemmetje.