Het eerste sneeuwvlokje van deze winter dwarrelde naar beneden, hij baande zich een weg door het luchtruim, werd alle kanten op geblazen en belandde uiteindelijk op mijn neus. Elvis, mijn hond, likte het witte kristalletje van mijn neus en kwispelde met zijn staart. Hij was in ieder geval wel blij dat de kou in aantocht was. De ochtendzon kwam als een goud gekleurde cirkel omhoog om de donkere nacht weg te jagen en de mensen te zeggen dat het tijd is om op te staan. Het zal niet lang meer duren voor het Kerst is. Overal zijn kerstbomen opgezet, in alle winkels zijn miljoenen hebbedingetjes te koop. De hele wereld staat op z’n kop rond deze tijd van het jaar, iedereen wil lichtjes en hebbedingetjes in huis, zodat iedereen zich daar welkom voelt. Ik herinner me die tijd nog dat ik familie en vrienden had, dat ik mijn hele maandsalaris opmaakte aan kerstspullen. Het maandsalaris van een bruggenbouwer is niet ingesteld op Kerstinkopen. Toch kocht ik de grootste kerstboom die ik vinden kon. Ik versierde de boom met lampjes, slingers en engelenhaar. Mijn vriendin zette de ladder tegen de muur aan om de piek op de boom te zetten, dat durfde ik niet, omdat ik hoogtevrees had. Het hele jaar lopen er zoveel verschillende soorten mensen voorbij, ik zie ze in de raarste kledingtrends. Van legging met tijgerprint, tot broeken die op hun enkels hangen. Maar voor die ene dag hebben ze zich allemaal in hun mooiste outfits gehesen. Al snel wint de nacht het weer van de zon en fonkelen de sterren hoog in de hemel. Net als alle mensen hier, kijken de sterren op me neer. Maar deze nacht is er iets veranderd, er is een ster die feller brandt dan de rest. De mensen zouden zeggen dat deze kerstster een voorteken is. Maar ik ben een lange tijd geleden al vergeten hoe te geloven in wonderen.