Wekelijkse opdracht #31 Wat is er aan de hand? Ik heb niet eens een telefoon waarop je een alarm kunt instellen. Maar mijn ogen dichtdoen klinkt wel heel aantrekkelijk. Dat ik al weet hoe dit gaat eindigen, weerhoudt me geenszins. Achter me hoor ik de oudste naar de kast lopen. Plof slof plof slof. Niet bepaald lichtvoetig. Ik hoor papier ritselen en de tekendoos rammelen. De kast klapt dicht, net iets te hard, natuurlijk. Plof slof plof slof. Daar schuift een stoel. Klettert de boel op tafel. Rttssssjj gaat potlood over papier. Rtssss rtsss. Ze mummelt er wat bij in zichzelf. Schuif, plof slof. Daar rammelt de nieuwe stempelset die vanochtend verdeeld over de beide dames hun schoenen gevonden werd. Ik moet niet vergeten nog wat voor zaterdag te kopen. Voor de jongste, althans, de grote krijgt loom-elastiekjes. Ondingen. Intussen voel ik een flinke schop in mijn buik. Meneer is wakker. Wat stond er ook alweer in de opdracht? Mocht ik helemaal niet bewegen? Wel voelen, toch? Ik leg mijn hand op mijn buik en duw zachtjes. Ja hoor, gelijk een schop terug. Ik voel mezelf glimlachen terwijl we nog wat heen en weer duwen. Achter me worden stempels op papier geploft. Hoop ik. Zou een leuke ontknoping van de schrijfopdracht zijn als dadelijk mijn hele huis ondergestempeld blijkt. Maar zo'n kind is het niet. Sinterklaasliedjes veranderen in liedjes over de dieren die ze stempelt. Heel zachtjes. Steeds zachter. Steeds verder weg. “Mama, wat is eigenlijk jouw lievelingsdier?” Ik kijk automatisch op de klok. Bijna dertig minuten heb ik geslapen. Het lieve kind heeft een complete jungle getekend met gestempelde beesten erin en op achterzijde de letters van haar naam reeds voorzien van haar favoriete dieren. Twee m-en en twee a's wachten nog op versiering. De jongste moet uit bed worden gehaald. Ik voel me niet bijzonder geïnspireerd.