#31 - Beperking

Daar gaan we dan. Een kwartier lang stil blijven zitten en ontspannen. Onmogelijk! Wat een stomme opdracht. Ik ben meteen gespannen. Overdag als het licht is dan ben ik bezig. Om me heen kijken, onderweg zijn. Praten en lachen (dat doe ik gelukkig veel). Bestuderen wat gaande is in mijn omgeving. Mensen aankijken terwijl ik met ze praat. Wat gaat er in ze om? Waarom doen mensen iets? Waarom zeggen ze iets? Kan ik eigenlijk wel ontspannen? Of stilzitten? Volgens mij wel. Tijdens onzinnige gesprekken die gevoerd worden met koffie of een borrel (en een sigaretje uiteraard). Terwijl ik lees of schrijf, ben ik ook stil. Dan ben ik ontspannen maar tegelijkertijd afgesloten voor de rest van de wereld. Pas heb ik mijn zoveelste kantoorbaantje opgegeven. Stilzitten, administreren, procesmatig werken en ten aller tijde de procedure volgen. Het is een regelrechte verschrikking. Baantjes heb ik nooit langer dan drie jaar, sterker nog, meestal niet langer dan een jaar. Dan heb ik het gehad. Mijn omgeving moet weer anders, nieuwe ruimte om te ademen. Mijn schoolcarrière was feitelijk hetzelfde. De kleuterschool kan ik herinneren als saai, de basisschool was een verschrikking. Vanaf de middelbare school werd het beter. Toen concludeerde ik dat er gespijbeld kon worden. Een noemenswaardige opleiding heb ik niet afgerond. Ik kon en kan nog steeds de opsluiting niet aan. Voor een baas werken of naar school gaan. Jezelf acht uur opsluiten in een hok, zo voelt deze opdracht. Een beperking waarbij negatieve gedachten vrij spel krijgen. Stilzitten, voelen, ruiken, proeven. NU! En dan twee dagen laten liggen. Als ik iets twee dagen laat liggen, pak ik het nooit meer op.