Johanna B Een (h)eerlijke analyse!

Ik kon en kan nog steeds de opsluiting aan.

je bedoelt: ... de opsluiting niet aan

Heel herkenbaar. Ontspannen kan ook niet echt op commando, je bepaalt zelf wanneer je je ontspant. Mooi verhaal

Hoe mooi Johanna dat je je zo bloot weet te geven (het blote komt van Marietje; die besmet me). Het doel van deze opdracht is n.a.w. je ratio uit te schakelen en je te laten overstromen met van alles en nog wat. Dit kan en wil jij niet en daar heb ik alle respect voor. Jij bent 'ongetemd' en zegt/schrijft dit ook. Is het vrije ondernemerschap niet iets voor jou?

Ik zie heel veel overeenkomsten... als dit allemaal bij jou hoort, chapeau voor je eerlijkheid.

Johanna, Zo ken ik jou (via de stukjes en de kommentaren die je schrijft bedoel ik). Hoe stom deze opdracht ook lijkt, het is wel erg leuk om wat meer van elkaar te weten te komen, want het lijkt wel zo dat iedereen ineens aan een soort van zelfanalyse gaat doen. Is dat dan een meditatie-reflex of zo? Maar ik glimlach toch even om je heerlijke zelf-analyse. De spijbeldame die ik voor me zie en die geen kantoorbaantje kan behagen of verdragen, lijkt mij uitterst sympathiek.

@johanna B, leuk idd om je zo een ietstiepietsie beetje te leren kennen! Ik moet zeggen, ik had je wel zo al ingeschat (voor zover dat kan hoor) Ik weet niet, je vrolijke profiel foto, je vaak opgewekte en positieve reacties, en nu deze analyse wat iets verraad van je karakter, ja ik vind het allemaal bij elkaar passen! leuk!

Oh Johanne, je laat me glimlachen. Die kantoorbaan waarover je praat, die doe ik nu met tegenzin, maar ik moet nog even volhouden. Ik vind je stukje leuk geschreven en het is fijn je wat beter te leren kennen.

Ik geloof je helemaal; kan me zo goed voorstellen dat dit een echte, oprechte Johanna is. En eerlijkheid vind ik op zich al bewonderenswaardig. (Daarnaast heeft het ook wel wat akelig herkenbare aspecten ...)

Hoe stom deze opdracht ook lijkt, het is wel erg leuk om wat meer van elkaar te weten te komen, want het lijkt wel zo dat iedereen ineens aan een soort van zelfanalyse gaat doen.

Zo heb ik 'm niet opgevat, hoor!

Ik ook niet hoor Bart, maar als je sommige stukjes leest kom je toch wel wat te weten niet? Sorry voor het woordje 'stom'. Het is niet zo sterk negatief bedoeld als het laat vermoeden maar in deze context vond ik de opdracht er nu net een beetje over. (ik heb zo ooit nog eens een half uur geforceerd met mijn ogen toe in de tobbe vol groeten en lauw water gezeten, niet echt mijn ding). Toch bestaat door deze setting de neiging om over je eigen gevoelens of je eigen ik te gaan schrijven vind ik. Dat hoeft ook niet negatief te zijn. Het levert in elk geval mooie stukjes op.

@johanna, vrachtwagenpilootdierenartsridderbrandweerman

@Richard, geweldig :) Ik wil ook van alles en nog wat worden. @Johanna, tja ik moet nog even wachten voor ik die k*tbaan kan opzeggen. Ik heb nu een heel flexibel werk en dat hebben we wel nodig.

# 10 een tobbe vol groeten?? ;) :ontopic: Mooi Johanna. Ik vind het schitterend om over ieders gedachten te lezen.

Was een typefoutje Angelieke... een tobbe vol groenten moest het zijn :) Waarschijnlijk had ik een wijntje teveel op.

Zo zo Johanna, een persoonlijke openbaring. Ik denk oeioei. Ik schrijf dat omdat ik je moedig vind, om je zo te durven laten zien. Leuk stukje!

Ik wil mama-leerkracht-zelfstandigeuitbatervaneencafémetdiversekunst-schrijver-tolk-dokter worden. En waarschijnlijk ben ik nog wel iets vergeten :)

Ik wil later net zo geweldig worden als mijn hond denkt dat ik ben.

Lijkt me wel grappig... 's avonds rond een uur of elf, het licht op de gang gaat aan, een pootje komt onder de deurreling vandaan, met daaronder een briefje. Je staat op en neemt het briefje in je handen. Er staat in hondenschrift; "Je bent geweldig!" ondertekend met een afdruk van een hondenpoot. Je lacht, kijk met tranen in de ogen voor je uit en geniet van het moment. De volgende dag sta je op om verrast te worden. Je hond zit recht, in je favoriete stoel, ochtendjas aan, krantje te lezen bij het genot van een kop koffie. Je bedankt hem voor het lieve briefje. Hij kijkt je scheef over rand van de krant aan en knikt naar voederbak die in de hoek van de kamer staat. Je naam staat al op de bak. Op vier poten loop je vrolijk naar je ontbijt. Alles is weer normaal...

Wellicht een idee :)

Hoe mooi Johanna dat je je zo bloot weet te geven (het blote komt van Marietje; die besmet me).

:eek: Mijn excuses?!! ;) @ Johanna- Een eerlijke, prachtige analyse. Toch vraag ik mezelf af waarom jij niet gewoon ongehoorzaam bent geweest en heb jij in die vijftien minuten vrijuit denken niet jouw vrijheid gepakt? :unibrow: Ik heb mijn ideale baan ook nog steeds niet: Ik wil graag mezelf worden maar ik verander steeds. :nod:

Deze opdracht was inderdaad een straf. Je kunt dingen ook wel een week of een maand laten liggen. Of je dan nog aan oppakken denkt weet ik niet. Ik heb het met heel veel plezier en een glimlach gelezen.

Eerlijkheid, ik hou er van. Chapeau!

Dag Johanna Heerlijk om het protest dat in je omgaat te lezen. En hoe moeilijk het voor je is om stil te zitten. Een aantal keer las ik je reacties op anderen. Meestal benoemde je deze opdracht als "een stomme opdracht" of "een rotopdracht". En ik moest telkens heel erg glimlachen. En weet je waarom: ik heb zo het vermoeden dat opdrachten als deze precies zijn wat jij nodig hebt. Reden: het bracht iets in je in beweging. Er is één dingetje dat je mag veranderen, één knopje dat je mag omschakelen, één stemmetje dat je het zwijgen mag opleggen: "dat de dingen MOETEN". Namelijk: -van mij hoefde je deze opdracht niet te doen hoor (het zou me momenteel een kwartier feedback besparen) -de enige die jou dwong om stil te gaan zitten was jijzelf -de enige die jou opsluit in het hok ben jijzelf: figuurlijk door tralies van spanning en stress om je heen te zetten, letterlijk in woorden (je sluit jezelf op in je tekst) Puur technisch: goede tekst, vlotte schrijfstijl en een openhartigheid om steil van achterover te vallen (en zo nog wat meer van dit soort complimenten, eerlijk) MAAR wat ik een beetje mis hierbij is wat zelfinzicht. Verder dan "rennen" en "vluchten" van zichzelf, gaat dit personage niet. Even tussendoor: ondanks mijn aan jou persoonlijk gerichte commentaar, lees ik elke tekst alsof het om een personage gaat, en niet om de schrijver zelf. Reden: een goed personage kunnen neerzetten, vertrekt vanuit zelfkennis (en van daaruit, mensenkennis). Het personage zoals jij het hier neerzette, of jij dat nu zelf bent of niet, is bang om een stap verder te gaan. Vandaar de oproep om teksten als deze twee dagen te laten "rijpen". Meestal kom je na een dag of twee, drie tot een grappig, leerrijk, pijnlijk, ... inzicht waarmee je je tekst kan afronden. En? Heb je/heeft je personage het aangedurfd om een gewoonte (teksten na twee dagen niet meer op te pikken) te doorbreken? En wat heeft het je (personage) opgebracht? Ik ben hier als lezer erg benieuwd naar. Jij niet? Ik lees hier een vrouw die niet durft stil te zitten. Niet omdat ze dat saai vindt, neen, maar omdat ze bang is voor saaiheid. Jammer, want tegelijk lijk je/lijkt ze me een vrouw die nergens bang voor is (behalve voor zichzelf dan). Ik kan je één ding vertellen : misschien ben je bang te ontdekken dat jouw stilte gevuld is met de meest fantastische dingen?