Vuur Juist. Ik maakte er vijf minuten van. De gevoelens die ik vastleg, die in mij opkomen, verzetten zich tegen twee dagen sudderend respijt. Ik ben een man van intuïtie. Ik geniet na van deze dag, die ik daaraan te danken heb. Vijf minuten met de ogen dicht volstonden. De loomheid kwam snel omdat ik vandaag weer werd uitgedaagd, onder druk stond. Een dag van snel, sneller, snelst. Ik geniet van druk, ik snakte naar druk. Ontspanning vraagt om spanning. De race tegen de tijd is weer mijn realiteit. Vijf maanden geleden kwam het besef dat ik zocht naar mogelijkheden om de tijd te doden. Nu pompt mijn hart weer om de tijd te verslaan. Ik probeer het tot rust te brengen, maar de adrenaline maakt dat zelfs nu nog mijn vingers in een hoog tempo over het toetsenbord willen vliegen. Vijf minuten waren genoeg om een heerlijk loom gevoel los te maken. Vijf minuten lang keek ik niet om me heen, deed ik niets, bedacht me dat ik morgen een vrije dag heb. Jammer, want noodgedwongen; ze moeten op. Liever zou ik morgen weer mijn grote bek waarmaken, weer laten zien dat ik het nog altijd kan, en dan weer vol energie thuiskomen. Ik hoorde een trein en zag ook zonder te kijken verlichte ramen met daarachter gedoofde vuren achter kranten, tablets, mobieltjes, dichte luiken of in lege blikken. Ik voelde de warmte in mij. Ik brand weer en blijf branden. Een kwartier, een half uur, twee dagen? Ik brand weer en heb geen behoefte om mijn gevoel terug te draaien op waakvlamhoogte. Ik brand weer omdat ik onmogelijk te nemen horden in vlammen op laat gaan.